Stało się. Pan Bert został obudzony przed tytułem.
Zarekwirowano sterty jednowyrazowych ulotek:
"nadzieja – nadzieja – nadzieja" (i tak bez końca,
Słowo kaligrafowane całą noc piórem ocalałym z egzaminu dojrzałości).
Czy był bity? Nie,

nigdy się nie przyzna. Tutaj taki rodzaj milczenia
stanowi dowód najwyższego męczeństwa (szczyt na skali ludzkiej ciszy).
Dlatego – pewien biograf nazwie siniaki blaskiem chwały,
złamania – pauzą świeżego szpiku, a wyrwane zęby – inną ostrą metaforą,
której nie zechcę zacytować ze względu na historyczną poprawność
i czułą wilgoć zdzieranych paznokci.

Słuchajcie, Bert. Wasz opór nie ma sensu. Znamy każdą próbę snu,
śledzimy wszystkie litery wzbijające się do lotu. Nie możecie
po prostu normalnie żyć?

Pan Bert udaje, że słucha. I właśnie w tej chwili postanawia:
krew więcej nie zakrzepnie.

2011-12-13