wiersz jeziorny


leżę na pomoście – pod powiekami biało.
słoneczne promienie trzaskają się
w drzazgi, wbijają pod skórę.

otwieram oczy; kolory wyblakły.




równo-nie-znaczność


widziałam kiedyś fotografię
zrobioną w getcie warszawskim. dwóch chłopców
– jeden idealnie prosty, drugi z zaawansowaną skoliozą.
napis pod spodem Żydzi mają skoliozę Niemcy nie mają skoliozy.
w tamtym momencie bardzo zapragnęłam
być Żydówką.




burza piaskowa w Teksasie


siedzę nad Otchłanią Meksykańską, na brzegu rzeki
Red River lub w jakimkolwiek innym miejscu.
słońce mruży jedyne oko.

widzę Piaskuna. dosiada wiatru, ma ostrogi
z przełamanego na pół księżyca.
za chwilę cały Teksas uśnie.




modlitwa ostateczna


noszę w sobie wiersze, jak bura kotka
czwórkę kociąt – małych puchatych iskier.

och, bura kotko – naucz mnie rodzić. naucz
oddychać, wzdychać, zdychać.