Moje oczy nabiegły nocą.
Boję się ciemności. Tak bardzo jak wtedy gdy po raz pierwszy doznałam mroku.

Budzę się.

Napotykam bezpańską filiżankę. Na brzegach zamordowaną czerwoną szminką.
Gdzieś dalej kałuża bezbarwna. Rozlana kawa przypomina o brudnych myślach.

Podnoszę się.

Moje stopy spazmują po ziemi. Huk niesie się od serca do wątroby.
Ciało chwiejne, na wpół nie pasujące do rzeczywistości, sunie. Płasko i przewidywalnie.

Nie mogę znaleźć miejsca na szyderstwa. Już nie mam prawa szczycić się czymś więcej.
Bo mam nadgarstki i kolana zdarte do krwi. Rany zaszyte bliznami.

Widzę, że te uzależnienia, które nie zabijają w ciągu sekundy, zadają śmierć przez lata.

To bezsenność uzasadniona.
Wzniesiona na piedestale wyrzutów sumienia.