To się pisze w rozdziałach emocji,
Rozłożonych zapewne na lata,
Cztery lata, by pominąć czas słotny,
Jeszcze ujrzeć kawałek świata.
Pojąć trzeba jeszcze przesłanie życia,
Ludzkich point, logicznych całości,
Trudnych narad, gdy trzeba już pisać
I obronić przy biedzie małości.
Pióro wóczas zanuci Wisławą,
Stare, dawne, współczesne ikony,
Powiązane i z strawą, i z sławą,
Zwłaszcza, że rozdzwonią się dzwony.
W głowie pewnie, gdy dzień ów pamiętny,
Sercopłowi zanucą biedną wrażliwość,
Mając wiele, swój diament z majętnych,
Żal rozpiszą, bądź radość, jak miłość.
Życiodajną żarliwość istnienia,
Przebarwionych określeń przy mistrzu,
W wieloznakach prostego imienia,
Gdy tak ważnym jest pisać o życiu.
Kartką za rok, gdy spojrzysz,
Jeszcze zanuć to lepsze w nauce,
Tak po prostu człowieka już wspomnij,
Gdy odeszło sztandarowe z zanuceń.
1.II.2012r.