Oddal ode mnie ten kielich, jeśli potrafisz.

Wkroczę w szarości, już czekają spragnieni
pocałunków. Noga za nogą, ciężar właściwy
srebra wymusza nierówność stąpnięć.

Strażnik moich myśli w pełni, jedną miarą
przeliczona droga do ogrodu i w symbolikę.
Później będę lżejszy na wietrze, obojętny
na bycie dobrym człowiekiem.

Mógłbym spisać testament od słów:
Bądź przeklęte Jeruzalem ułudne miasto
albo
Nie ma zbawienia ponad piekło we mnie.

Jak dobrze,
cień położy się krzyżem na wzgórzach,
zasnę ukołysany w ramionach bogów
martwych jak świątynie Babilonu.

I tak jedyne co mógłbym ofiarować
to suma oddechów pozostałych do ewangelii
milczenia, spokoju nieopłakiwania
przez wieczność.