jasność okrągłej, łysej gęby
oświetla połowę padołu.
trupioblada twarz zerka jednym okiem
jak draństwa zasypiają,
wstają.
słońce zbladłoby też, gdyby to widziało.
wilk wyje, kot kręci się przy piecu,
trzeba to czymś wytłumaczyć -
pełnia.

blask świec koszernej kolacji
pada na wredne oczy.

nalać jeszcze Mistrzowi puchar obłudy,
zmyć winę, gdy
duszę pali rzymskie srebro.
ostatnia wieczerza dla obu i to
sumienie zamknięte w pętli na szyję.

nie ujrzysz nigdy zorzy w tunelu,
pokój pański nie będzie z tobą
w piekle.