Wydaje się, że układy wewnątrz mózgowe, a co za tym idzie myślowe są oczywistymi dla danego, ujętego i wyodrębnionego osobnika. Występują w pewnym położeniu, w parkach i grupkach. Gruchoczą się i gruchają jak silniki, zasilanie, to znów leją się lawą przepełniając samoczynnie ruchy, memłanie i najdrobniejsze westchnienia. Codzienne przeploty i wyskoki nerwowe są nawet w najcięższym przypadku spontaniczności "w jakimś stylu". Określają i skreślają. Ale chodzi tu o dany koloryt, który dochodzi do oka i wdziera się następnie w nos albo ucho dając kolejno zapach i dźwięk. Ten jest pewny i dany każdemu. Prosty w świadomości jednego, danego, ujętego i wyodrębnionego osobnika. Patrząc na jabłko odczuwa jego najdrobniejszą zieleń, która gówno znaczy w odniesieniu do patetycznej czerwieni wspinającej się po okrąglu. Zerkając na roletę niemal czuje dudnienie nic nie znaczących dziurek na jej powierzchni i wdziera się w niego napięcie laserujące płaszczyznę zza okna. To nie współgra, te dziury, które nagle pojawiają się nad różowo-majtkową toyotą ustawioną na parkingu. Jakim cudem te perspektywy łączą się?

A może zieleń jabłkowa "wcale" nie istnieje w przypadku calu z całości (w)?
Może to tylko kwestia danego spojrzenia, które niczym nie potwierdzi się nikomu z innych, danych osobników widzących tam prześwity żółci, a wręcz pomarańczy?

Wydaje się, że większość powstałości z ludzkości bierze początki z nigdy nie potwierdzonego spojrzenia, które natrafiło na uniwersalizm odbioru. Właściwością jest specyfika, której nie sposób odzwierciedlić w żadnym materialnym lustrze. Niewypowiedzenia dają pewną obronę.
Stąd twierdzić można, wcale nie potwierdzając, że jedyne istotne zawiera się wewnętrznie. Reszta może ściemniać. Reszta może rozjaśniać. Reszta może nie być?