Siedzą, starannie wyprostowane, na ławkach.

Nienaganne żaboty spływają z pomarszczonych szyj, a na łydkach rolują się rajstopy. Włosy, doskonale ułożone siwe włosy, okalają zasuszone twarze, a brązowe i wrzosowe garsonki kryją nieładne ciała. Tylko rąk nie da się ukryć. Poorane tunelami żył, złożone na podołkach, lekko drżą.

- Byłam u Jadzi...
- Odwiedziłam Stasia...
- Posprzątałam u Helenki...

Ich głosy szemrzą jak opadające liście...

Odważnie wkraczam w tę ciszę, płosząc ją samą tylko czerwoną bluzką. One śledzą każdy mój krok, aroganckie ręce w kieszeniach bojówek. Patrzą, jak przewieszony przez szyję aparat kołysze się w prawo i w lewo. Muszę razić w tym ich spokojnym, niemal sterylnym świecie, bo wodzą za mną stygnącym powoli wzrokiem. Patrzą na moje zakurzone trapery i lekko zmierzwione włosy. One, te doskonałe saskie figurynki, z którymi ja wygrywam tylko młodością.

Nie, jednak nie. Nie chodzi im o moją młodość. Zazdrośnie patrzą na odwagę, z jaką wkraczam z jednego świata do drugiego. One nie należą już do żadnego z nich. Siedzą na tej cieniuchnej granicy i czekają... Swoją kruchą cielesnością trzymają się jeszcze życia; malują paznokcie, robią trwałą i przypinają do kołnierza broszkę z kameą.

A potem siadają wyprostowane na ławkach i czekają. Patrzą, jak Matka Ziemia przyjmuje w siebie nieruchome ciała. Patrzą, jak przerażone dusze, miotają się oszalałe z leku. Patrzą i powoli zapuszczają korzenie w ten nowy, cichy świat, po którym ja chodzę lekko i fotografuję Śmierć...