Sporo niepokoju, gna przez wiersz, jak przez prostą autostradę.
Lubię, jak mnie coś tak pcha w słowa.
Odnajduję tu gorycz i odrobinę bezradności. Nie wiem, nie umiem tak od razu. Tekst przyciąga, zastanawia.
Czasem, na świat przychodzi niechciane, tak jak rodzą sie lęki, obawy przed tym co nieznane. Dziecko jest jak znak zapytania.
Nakłada na nas ciężar wiecznego strachu. Ale też, czasem przychodzi, by być samotne. Smutne to.
Dużo tu płaszczyzn, nakładających sie na siebie.
Hostia i chlew, to jak zbrukanie świętości. Pytanie, czym ona jest?
Interpretacji mnogość w głowie. Fajnie
Pozdrawiam.
B.

Świetnie moje uczucia po przeczytaniu tego tekstu opisuje początek 2 zwrotki Bawisz się słowem i robisz to w wdzięczny sposób - to wielki plus, natomiast nagromadzenie tych płaszczyzn, o których wspominała Trzcina, zamiast pchać ku zrozumieniu, odpycha, bo człowiek zwyczajnie sie gubi. Nie do końca rozumie, miesza mu się i kotłuje, a wtedy ktoś taki jak ja, nie lubiący analizować, jeśli analiza nie przynosi efektów, odpuszcza, a szkoda, bo obiecująco mi tu... Przerzutni miedzy 2 a 3 nie rozumiem i to jest moment, który zaburza "autostradowy pęd".
Podsumowując: dla mnie za szybko, za chaotycznie, za dużo naraz aczkolwiek, jak powiedziałam, obiecująco i zastanawiająco.

Pierwsza zwrotka budzi we mnie mieszane uczucia, ale i tak niczego bym nie zmieniała w niej. Widać taka musi być, bo pasuje do reszty, która mnie osobiście - nie bójmy się tego powiedzieć - zachwyca. Piękne obrazy mam przed oczami, kiedy czytam ten ciąg dalszy. Ładnie "poprzeskakiwałeś" z wersu do wersu, ze zwrotki do zwrotki, dobrze się to rozłożyło - widać, że przemyślane. Puenta smaczna.

[...] Wpija
oczy, w oczy palce, w palce zęby. W zęby
powietrze.

Piękne rzeczy w tym momencie zaczęły dziać się w mojej głowie i dziękuję za to.

Pozdrawiam

P.S. Ja tam się nie zgubiłam. Dobrze poprowadziłeś.

Zgubiłem "się" - świetnie.
Przeczytałam na jednym oddechu. Robi wrażenie. "Bule porohowe" - cudko!
Tyle tu podtekstów i odniesień do sensualności ludzkiej "tkanki"! Nad tytułem jeszcze myślę Dam znać, jak "dojdę"!
No cóż: jeszcze raz powiem: Cieszę się, że wróciłeś, Hapku.
Pozdrawiam,

z.

Zolu, a to ta ludzka tkanka tutaj gra największą rolę, tkanka w pojęciu globalności! Magpi, dzięki wielkie, pozdrawiam.