proszę się nie przejmować, ale najpierw napiszę co nie podoba:
1."nie brakowało drzew/ale one wracały dolasu- dla mnie to albo masło maślane albo bezsens, bo jak może być coś a jednocześnie nie być, bo skoro nie brakowało a jednocześnie wracały odchodziły to z logiką coś tu nie tak
2. dalej od Juli są informacje które nie wzbudzają we mnie emocji, np:
"dzieci uczą się języków/ptaki odlatują daleko"
odpowiadam: to dobrze
kolejna informacja:"na florydzie kwitnie kwiecień".
- to dobrze - odpowiadam
no informacje takie jakieś suche dla mnie tam Floryda, tam niebieskooka, tam Mania Lazurek. W ogóle ta forma tez mi nie odpowiada. Nie jest pewnie to Pani wina, ale wiersz dla mnie bez emocji.

pozdrawiam

"nie wszystkie drzewa stanowią las - a tego akurat jestem najbardziej pewien

Co do drzew, to dla mnie to - jak mawia klasyk - akurat oczywista oczywistość. Drzew - potencjalnych noclegowisk jest wokół wystarczająco dla stada, które jednak woli nadłożyć drogi i skryć się w lesie - to bardzo refleksyjne i celne.
Całość OK - ale dwie ostatnie linijki bym odrzucił. To wiosenne zniknięcie nie pasuje mi do wymowy jesieni, podobnie jak "zniknięcie".

Drzew -" potencjalnych noclegowisk" , o czym Ty mówisz duży książę, bo nie rozumiem. Niedługo w drzewach zobaczymy wielbłądy odchodzące na pustynię Nie kaman...

NO coż widać, żę tekst, dość osobisty i nie wszystko da się odczytać poprzez własne doświadczenie.np:
"zatrzymujesz się Julio w tym samym miejscu
wtedy pierwszy raz słyszałaś Autumn leaves" - tak jak tutaj, nie wiemy gdzie się Julia zatrzymała, ani po co i jaki wpływ na losy miało słuchanie Autumn meaves,kto akurat śpiewał(może Edith Piaf, a może Iggy Pop) . Ale to nieważne, bo i tak się komponuje. Ładne obrazki tutaj narysowane. Generalnie świat to wioska i wiele rzeczy niezależnie od miejsca smakuje podobnie (uczucia). Z nieładnych rzeczy, które trafiłem, to rozpruty brzuch ciszy. Co do drzew na które zwracał uwagę miodus, to u mnie nie wywołują takiego wrażenia. Tu racvzej jest to chyba zapis takiej swoistej zachłanności życia, zasada "czerpać garściami" to fajne. Wszędzie pełno drzew, ale i tak chodzimy do lasu, żęby mieć jeszcze większą przyjemność Ładny, prosty wiersz. Opowiada mi historię i robi to sensownie. Podoba się

pozdrawiam

Witoszyn, długi komentarz, dziękuję i doceniam, bo mnie już brakuje zapału, nie tylko do energicznych rozważań, ale też niestety i do zachwytów życiem. Tak zwyczajnie, wszystko było, nawet film wyłączam po kilku minutach, nic w nim bowiem nowego. Takiego punktu w życiorysie się raczej człowiek wcześniej nie spodziewa, a jednak. Tym bardziej jestem Ci wdzięczna za komentarz, bo dzięki niemu, wiem, jak widzisz ten tekst. Pozdrawiam.

Miodus, ja całkiem poważnie: kreatywność, to jest to! W sumie, to dobrze, że jesteś, wiercisz się w komentarzach. Dorastamy tu sobie wszyscy.

Bardzo mi miło Kolbertyno, że polubiłaś moją Julię.
Grudzień już niedługo, może uda się spotkać na warszawskim spotkaniu przy kawie *z Julią.
Pozdrawiam .

Dziękuję Zygfrydzie. Tak, bardzo osobisty cykl. Z początku, po raz pierwszy pomyślałam, że będę pisać tylko dla siebie. Jednak jest coś, co łączy nas wszystkich, nuty układane pomiędzy pięciolinią, też zgrywają rozpoznawalne melodie...
Dziękuję serdecznie, pozdrawiam.