Stanęła w otwartym oknie z kubkiem pachnącej mlekiem kawy.
Miała przed sobą trzy wolne dni, a cieszyła się jak dziecko, pierwszego dnia wakacji, któremu wydaje się że ma przed sobą całą wieczność lenistwa. Nie musiała nic planować, z nikim się umawiać, po prostu miała zamiar z lubieżną rozkoszą oddawać się nieróbstwu.
Jakże inaczej dzisiaj wyglądało to smutne podwórko otoczone z czterech stron szarymi ścianami kamienic.
Zaczerpnęła głęboki łyk majowego powietrza.
W dole dwóch śmieciarzy z trudem wypychało przepełniony kontener, podrywając przy tym stado gołębi, które rozpierzchło się po blaszanych parapetach.
Spojrzała ponownie jak idzie wytaczanie śmietnika. Tuż przed nim, z bramy prowadzącej na ulicę, wbiegł na dziedziniec młody mężczyzna z dużym pakunkiem pod pachą. Poznała go do razu. Parę tygodni temu wprowadził się na poddasze, vis-a-vis jej okien. Kilka razy nawet starała się go podejrzeć, co nie było trudne gdyż nie zawiesił jeszcze zasłon.
Sąsiad zniknął w drzwiach klatki schodowej.
Po chwili zaskrzypiało otwierane okno jego mieszkania. Stanęła nieco z boku, żeby go lepiej widzieć.
Chłopak położył pakunek na stole. Szybkim ruchem zdjął koszulę i zaczął rozplątywać sznurek, którym przewiązana była paczka.
Z nieskromną przyjemnością obserwowała jak grają mu przy tym doskonale wyrzeźbione mięśnie ramion i torsu. Wydawał jej się tak męski i przystojny. Ale chyba musiało to wynikać z jej wiosennego nastroju.
Chociaż nie!
Patrzyła, przygryzając wargi, jak odgarnia z czoła kosmyki czarnych włosów. Pomyślała, że jest całkiem fajnym facetem.
Mężczyzna rozwinął w końcu opakowanie. Wyjął z niego coś, co zaraz okazało się długim, prawie przeźroczystym kawałkiem materiału.
Czyżby maił zamiar w końcu powiesić firanki? Poczuła się tym nieco zawiedziona.
Tymczasem obserwowany młodzieniec owinął zgrabnie ramiona i plecy delikatną tkanina i wolnym krokiem podszedł do okna. Dwoma kocimi susami wskoczył na parapet i zbliżył się do krawędzi. Cofnęła się, żeby jej nie zauważył, ale chyba zrobiła to zbyt późno. Ich spojrzenia spotkały się na moment. Chłopak uśmiechnął się lekko.
Ścisnęła mocno kubek z kawą. Co on ma zamiar zrobić? To niebezpieczne. W końcu to sześć, wysokich pięter.
Obok, bębniąc i głośno gruchając pobiły się dwa gołębie.
Mężczyzna trzymając się jedną ręką framugi, zwiesił się bezwładnie w przestrzeń przed sobą. Widziała jak bieleją mu palce, kurczowo zaciśnięte na brzegu okna.
Patrzyła na to z niepokojem, bała się że się poślizgnie lub przeważy.
Ten jednak zręcznie utrzymywał równowagę. Puścił się i balansując jedynie ciałem stanął już naprawdę na samym brzegu .
Odstawiła kawę. Podniosła rękę. Chciała krzyknąć, powstrzymać tę głupią zabawę, jednak pomyślała, że może go to tylko przestraszyć.
Chłopak zamarł w tej pozycji na dłuższą chwilę.
Nagle uniósł ręce, zamknął oczy, wyprężył pierś i mocno wybijając się z obu nóg runął przed siebie.
Odwróciła głowę. Ścisnęła powieki. Za wszelką cenę starła się nie usłyszeć jak z głuchym gruchnięciem roztrzaska sobie czaszkę o chodnik.
Ta chwila przeszywającej ciszy trwała bez końca.
W końcu otworzyła oczy i spojrzała na pusty parapet sąsiada. Wokół słyszała tylko gruchanie gołębi.
Serce waliło jej jak młot. Nieśmiało zerknęła w dół.
Lekkim krokiem podwórze przemierzał już tylko jeden ze śmieciarzy, odstawiając pusty pojemnik na miejsce. Poza tym nikogo.
Rozejrzała się zdezorientowana, w końcu podniosła wzrok i dostrzegła nad krawędzią dachu szybującą spokojnie postać mężczyzny z okna. Na tle błękitnego nieba, z rozpostartym na ramionach niczym ogromny żagiel materiałem, zataczał coraz większe kręgi. Raz znikał, raz pojawiał się w jej, ograniczonym przez szczyty kamienic, polu widzenia.
W końcu na dobre zniknął jej z oczu.
Wychyliła się, wykręcając nienaturalnie szyję, żeby może jeszcze przez chwilę na niego popatrzeć.
Bezskutecznie.
- Hej! Panienko! – Wąsaty śmieciarz wołał na nią z dołu. – Nie wychylaj się tak! Wypadniesz i jeszcze jakie nieszczęście będzie!