„Kołduny”

Opuszczam to miasto, o którym wcześniej tylko słyszałem,
że ci wybitni narodzili się,
że wojnę z braćmi stoczyliśmy,
że serce wodza tu spoczęło.

Opuszczając to miasto - siedzibę Giedymina, smucę się.
Ta piękna (bez pieniędzy) stolica,
rozmachem nieporównywalna do złotego miasta znad Wełtawy,
porusza me serce historią, której nie znając wcześniej,
przez polskość wymuszony byłem z rozrzewnieniem Litwę wspominać.
Teraz znam i tym bardziej tęsknię.

Jeszcze żyją bohaterowie mali z tamtych czasów.
Przeżyli, zdradzieckim strzałem zabici, wartownicy,
gdy matkę wraz z synowskim sercem strzegli przed pohańbieniem.
Poetka tamtych dni wierszem naczelnika wspomina. Łzy w oczach stanęły.
Zachwyceni, opuściliśmy Rossę, odprowadzeni smutnym wzrokiem anioła
o złamanym sercu.
Roześmiani minęliśmy stragany, kupiłem polską gazetę wileńską -
- fajna suwenira z wycieczki po kresach.

Szybko, szybko...
Ostra Brama, kilka kościołów, cerkwi, i czas wolny.

Ach, przepyszne kołduny.