lubię czasami jak "podmiot liryczny" po metamorfozie staje się "podmiotem delirycznym" (cytat z autopopełnionego tekstu, a co - podoba mi się takie postawienie sprawy: jest poważnie, ale jednocześnie Autor puszcza oko do Czytelnika, tekst po pierwszym i drugim wersie zapowiada się na rozbuchany elaborat w temacie, a po chwili z balonu uchodzi całe powietrze, wersy trzeci i czwarty studzą, w celu po to, aby hiperbolicznie, ironicznie i z przekorą przekazać myśl: a cóż można w tymże temacie napisać? wiadomo co, wiadomo jak, wiadomo co można napisać, więc po cóż pisać - niekiedy podobają mi się takie teksty, tak jest i tym razem - czasem sztuka pisania, polega na tym, aby nie napisać tego co się samo przeczyta w tym nienapisaniu

całkiem przyjazny odbiór, powodzenia w następnych tekstach, po teraz będzie trudniej, w sensie: drugi raz taki chwyt u mnie nie przejdzie