parę sugestii do przemyślenia:
jak ten tekst znalazł się w kategorii poezji? rozumiem - prototyp, ale to jednak nie wiersz. może się on wykluć z tych pomysłów, zdań.
do tego forma jest nieciekawa. pytanie, na które automatycznie nasuwa się jedna reakcja - to już było, nie chcę czytać dalej. wypada zmienić styl. bo wszystko wygląda jak jeden miks emocji z desperacją i rozgoryczeniem zmieszanym z wielką misją. miało pewnie ruszyć sumienie i wywołać lawinę refleksji. może to ja jestem już znieczulona, ale jednak uważam, że po wielu tekstach podobnych do Twojego mam prawo nic nie czuć.
zabrałeś się za opis bardzo schematycznie. wiele rekwizytów się powtarza. to jest historia po raz kolejny powielona. jedyna różnica - nadałeś dziewczynce ciekawy pseudonim. ładnie brzmi Moja Mała...
wiele razy wtrąciłeś do opisu wyrażenia niosące ze sobą ładunek patosu. to powoduje, że całość wywraca się do góry nogami. odniosłeś odwrotny skutek niż zamierzałeś - zakładam, że nie chciałeś się wymądrzać, ale wszystko przybrało mentorski wydźwięk.
wyłapałam sobie patrzenie w pustkę pustymi oczami. to są zwroty, których się unika. nic nie wnoszą nowego, a wybrzmiały z głębokich sensów. czytelnik się przyzwyczaja do pewnych wyrażeń. coś się uciera, staje symbolem, który utracił głębię. warto uciekać w wyobraźnię i szukać swoich porównań.

chyba tyle. nie chcę Cię zniechęcić. chciałam pokazać drogę.
gratuluję debiutu! i czekam na następne teksty - warto pisać!
pozdrawiam. Whole