Co ewentualnie zmieniłbym:



"Pustka" to już bardzo ograny rekwizyt poetycki, zamieniłbym ją na "bezstan" lub "bezczas" - wówczas unikniesz wtórności.
Zmieniałbym także szyk słów na: "powstaje i znika" jako że najpierw coś musi powstać, żeby potem zniknąć.

Niezwykła siła przekazu tkwi w tych na pozór spokojnych i wyciszonych wersach - mówią wszak o tragedii, mówią cicho, wręcz szepczą, ale tak, że dreszcz przelatuje po plecach.
I czuć silne zastygnięcie w czasie, w cierpieniu, które nie mija, nie gaśnie, trwa nieskończenie, bo wrosło w ludzkie serca.

Intrygujące studium straty.
Sugestywne i mocne.
Nie ma tu miejsca na obojętność.
Bo ten typ ciszy wyje jak ranny wilk, wzbija się ku niebu niemy krzyk słabości i żalu.
Celna liryka osobista, bez metafor, ale to w tym wypadku wcale niepotrzebne, bez zbędnych słów - jest tylko brutalna treść, wyrażona spokojną ekspresją.

- czytam bez krzyku i pustki. Ale to tylko mój subiektywizm i niczego nie narzucam.

Trafia i zatrzymuje.

Pogodnych Świąt.