użyj synonimu słowa banknot, nie wiem, pieniądz, talon płatniczy... tego banknotu w tak małym tekście jest za wiele

a jakby wyrzucić drugie je?

spacja po wielokropku

nie pasuje mi to "jakiejś" albo je omiń, albo daj żadnej na przykład

Właściwie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Tyle tylko, że słowo oszust ma tutaj podwójne znaczenie, a to tygryski lubią najbardziej.
Zmykam, żeby komentarz nie był dłuższy od tekstu.
Pozdrawiam.

Wienczysław - twórczość Monty Pythona bazuje na takim absurdalnym, ale subtelnym poczuciu humoru dodatkowo podobny styl pisania ma jeden z moich znajomych, ale nie wiem, czy już wydał książkę, czy jeszcze nie, więc na razie nazwiska podać nie mogę. Poza tym dokładnie taka sama idea przyświeca wszelkim dowcipom, np. temu:
W pewnej wiosce mieszkał sobie gospodarz, który miał kurnik. Co noc do tego kurnika przychodził sprytny lisek i pożerał jedną kurę albo koguta, zależy na co miał chrapkę. I tak to trwało miesiącami, aż pewnego dnia gospodarz schwytał liska i zapytał:

- Czy to ty wyjadasz stopniowo mój drób?
Na co sprytny lisek odpowiedział:

- Nie!

A tak naprawdę to był on.

Kolejną migaweczkę znajduję u Ciebie; taki malutki pakuneczek z przesłaniem.
Być może poczucie humoru takie już istnieje, być może podobne historie, oparte na takim stylu, też już się pojawiły (to tak a propos dialogu pod tekstem), ale to dotyczy prawie każdego tekstu przecież, rzadko kto wymyśla nowe poczucie humoru na przykład...
Tutaj istota polega na krótkości, w której mieści się sens. Niepowiedziany wprost, ale ukazany na sytuacji. Taki dowcip poniekąd.

Takie malutkie formy ładnie wyglądają w cyklu.

Pozdrawiam wieczornie.

Bo sztuką jest na małej powierzchni słownej oddać tak wiele, niby musnąć materię, a tak naprawdę osunąć lawinę...
Wstrząsnąć, by to, co małe, stało się wielkie.
Jak uniwersalny przekaz tego kawałka, który miażdży szczerością i jak po sznurku prowadzi do starych jak świat wniosków: oszust oszusta ocygani!
I nie ma bata!
Ująłeś to lekko i z przytupem, choć pozornie zdawać by się mogło, że to mała jeno migawka.
Miniatura od a do z mocno przemyślana, dopracowana i nieprzypadkowa - wszystko wszak zmierzało do nieuchronnego grand finale.
Humor zacny, niepośledni.
Zwarta forma utworu to jego atut.
Mało słów, maksimum przekazu.
No i ten Monty Python w tle... oj, fajny.
Jednym słowem, czasem powiedzieć mniej, to zabawić na maxa!

Nie mogę się dopatrzeć Monty Pythona, a patrzę tak: jakby angole to pokazali w skeczu? Oni w zasadzie operowali jednym patentem wywracania każdej sytuacji do góry nogami. Miniaturce bliżej już do Tuwima i Słonimskiego z "W oparach absurdu". Nawet bardzo blisko. Tekst śmiało mógłby się w powyższym zbiorku znaleźć.

Nie wiem czy pomysł oryginalny, bo też mi coś jakby pobrzmiewa znajomo, ale sam w sobie świetny. Czekej, czekej... chyba o kopiście obrazów było coś podobnego; tak skopiował, że nie wiedzieli który prawdziwy i w końcu oddali mu oryginał. Albo ja to wymyśliłem, już sam nie wiem.