W kilku słowach oddałaś bardzo wiele, a to prawdziwa sztuka
Ładnie zbudowany wiersz, z nastrojowym początkiem, plastycznie nakreśloną "sytuacją liryczną", poprzez co od pierwszych wersów wchodzimy w niepowtarzalny, wenecki klimat, co subtelnie podkreślają "powietrze, wodorosty, księżyc i zatoka" - więcej nie trzeba, by wprowadzić w inny świat.

niezwykle udane wersy.
Ileż tu magii i pola do interpretacji.
Można snuć refleksje i malować obrazy po swojemu.

Końcówka jest rewelacyjna.
Wysoce zmetaforyzowana, pełna poetyckich smaczków, impresji, które drgają w powietrzu, jak "oddechy", ujęte w bezsłowie, wiele mówią i wiele znaczą.
Idealnie oddana namiętność i ten ogień, który płonie, lecz spala nie niszcząc niczego.
Doskonały wyraz gorących uczuć, a w tle część Wenecji.
Nastrojowy wiersz, bardzo kameralny i ciepły.
Konstrukcyjnie przemyślany i dobrze poprowadzony.

O, Wenecja.
Już sama nazwa tego miasta zawiera w sobie bogactwo skojarzeń.
A co dopiero, gdy jest to opowieść o zagubionych w niej ludziach.

Ale zastanawiam się nad pierwszą zwrotką, Szamancia.
Prowadzisz ją w czasie przeszłym i jakoś nie bardzo łączą mi się dwa pierwsze wersy.
Może gdyby dać je w formie opisowej, bezczasowej? Dającej odczucie pewnego zadumania?

- mi­a­sto stojącego po­wi­e­trza
pa­ch­nące wo­do­ro­sta­mi
złamany księżyc w za­to­ce


"Nam" można spokojnie opuścić moim zdaniem.


"Nasze" również.


Chyba bym oddzieliła te dwa wersy enterem od "przywoływałeś oddechy".
Wtedy wyraźniejsza jest pointa.
Tak myślę jeszcze, czy nie lepsze byłoby słowo "rozpłynęły się/nieprzycumowane".
Jest płynniejsze i jakby bardziej miękkie. No i dobrze łączy się z nieprzycumowaniem.

A teraz odpływam w inną stronę.

Serdeczności

Al, tylko na chwilę weszłam na PP i specjalnie dla Twojego wiersza, bo piękny, przepiękny ze wszech miar. Nie byłam i nie będę w Wenecji, pewnie i wzruszenia już za mną, ale do końca mojego świata będę odczuwać, bo życie w nieustannym falowaniu porywa i rzuca, oddala horyzont, aby niespodziewanie pozwolić dotknąć.
Dziękuję za wzruszenie, a właśnie wczoraj napisałam kolejną Julię, z w Weroną w tle. Brakuje słońca, widać tęsknota wlewa się przez pęknięcia duszy. Buziak serdeczny.

Ujmująca metafora. Z klimatem Wenecji, z przeżyciem i czuciem Al-szamanki.
Zauważyłam, ze ostatnio mam słabość do "złamania" i już nie wiem, czy zawsze tak było... Tak czy siak - u Ciebie łamiący księżyc w zatoce podziałał, przypuszczam, tak, jak miał...
Obraz przemawia... Gondolierzy bez łodzi i nieprzycumowane oddechy - otwiera się świat dwojga; wymowny, oddziałujący.
Mała forma, a nastrój, atmosfera wyczuwalna; metafora pulsuje.

Pozdrawiam z księżycem pośród zimowej wiosny.

Czyli jednak warto zatracać się w chwili, chociażby dlatego, żeby potem o niej tak pięknie pisać.
Nawet, jeśli w tym zatraceniu jest jakiś element tymczasowości:



to sztuką jest pamiętać oprócz tego, jak:

A może nawet zamiast.

Ładnie poprowadzony wiersz. Niby oszczędnie, a wyświetla mnóstwo obrazów.