Witaj Lilium. Tytuł oryginalny. Tekscior nie mniej - powiem świetny. Pozdrawiam niejednoręki.

Zdecydowanie nie jestem zwolennikiem takiego (hmm. surealistycznego) obrazowania. Myślę, że sztuka poetycka nie polega na tym żeby było dziwnie.

paniczny zapach starań dobiegający
spod dywanów nad którymi trzeba co i rusz
rozwijać transparent z wymagań
chociaż w małym stopniu ludzkich

cała ta strofa jest ostro przesadzona i moim zdaniem nieodpowiedzialnie zmetaforyzowana.
Jako, że jestem przekonany, że każdą zmetaforyzowaną myśl w głowie winien poprzedzać w umyśle twórcy, czytelny prozaiczny ekwiwalent, proszę aby autor ( który chyba chciał coś zakomunikować) na takowy ekwiwalent przełożył mi wskazaną frazę. Proszę mi nieco szerzej powiedzieć co konkretnie komunikuje ten tekst.

Gdy tytuł czyta się zgodnie z polskim akcentowaniem, wychodzi coś, co brzmi jak lekarstwo (na serce choćby ). A kropka po tytule jakoś mi niepotrzebna...
Jest zegar, więc już jest dobrze. a sęk bardzo wieloznacznie mi tutaj podryguje.
Ogólnie - weszłam w obraz i klimat, choć przez chwilę owa kuchnia stulecia starała się mnie zmylić.
Siła przyzwyczajenia jest czasami tak bardzo porażająca i wymowna...
I nawet niezła puenta.

Pozdrawiam księżycem czekającym na wiosnę.

Dziękuję, nie czuję się zatruty. Widzisz kolego/koleżanko - ja jestem jestem jednak zadania, że nie narzuca się nikomu swoich wizji. W sensie, ok - przecież czynię to, pisząc! I rzecz jasna masz prawo z tym pisaniem moim się nie zgadzać, ale próba 'odtruwania' kogokolwiek, to już chyba lekka przesada. Dlaczego mam pisać tak jak powinno się pisać a nie tak jak sam czuję? Gdybym chciał i umiał pisać prościej(z czego większym skupieniem darzę 'chciał' to, uwierz - robiłbym to! Nie zmienię tego w jaki sposób myślę i do jakiego siebie przyzwyczaiłem już co poniektórych - nie będziesz moim fanem/fanką - ok - ale nie narzucaj mi proszę sposobu myślenia. Ja wiem jak wygląda poezja innych - trochę czytam - i zdaję sobie jasno sprawę, jak chcę by wyglądało pisanie w moim wydaniu. Tak to widzę, tak to czuję - nie zmienisz tego ani Ty, ani lektura czegokolwiek, bo siedzi to głęboko w mojej podświadomości.


Masz pełne prawo się z tym nie zgadzać, tak jak i ja nie zgadzam się z tym co mówisz. Zapraszam jedynie do swojej prozy poetyckiej - skoro już o prozaicznym wcieleniu mowa - somos novios, pierwszy raz odbija się również na potomnych, tyramystane czy najnowszy(który jeszcze nie wszedł chyba) i, że cię opuszczę w razie śmierci. Myślę, że tam prędzej znajdziesz coś dla siebie. Aha - no i (mój osobiście ulubiony) Ziemia obiecana

Sprawdź lub nie, jeśli tak, zostaw ślad - czy o to ci szło.