Zachodziło słońce. Płonący olbrzym opuszczał się coraz niżej i niżej, chował się za horyzontem z zauważalnym oporem. Skąd ten opór? Z próżności. Bo Słońce  otoczone złotą koroną rozgrzanych promieni uwielbia z dumą oglądać swe majestatyczne odbicie w tafli morskich wód flegmatycznie zmierzających do brzegu.  Już jedynie jedwabna poświata rozpościerała swe skrzydła nad słonym lustrem natury, a głębia purpury zatapiała w swej otchłani otaczający świat. Bezgraniczna cisza spowiła eter, jedynie najbardziej narcystyczne promienie próbowały oddalić nieunikniony czas zachodu i resztą sił pragnęły uchwycić ostatnią kroplę życiodajnej wody. Ale to były tylko pozory. Po chwili senna bryza rozbudziła się, jej spokój został zmącony przez północny wiatr, który z widoczną przyjemnością muskał taflę morską zachęcając ją do tańca. Na początku zagrano walczyka – nutę płynną i radosną, pełną lekkości i gracji. Dobrane w pary fale unosiły się w figlarnych podskokach szumiąc melodię tak dla ucha przyjemną. Orkiestra jednak postanowiła zmienić repertuar oznajmiając ten fakt silnym grzmotem. Dyrygent złotą batutą przeciął niebo na połowy, był to sygnał do rozpoczęcia flamenco.  Wzburzone fale złączyły się w silnym, miłosnym uścisku, by za chwilę wbrew swemu sercu rozdzielić się bezpowrotnie. By uwodzić się zalotnym spojrzeniem, by kusić wymownym ruchem, by zbliżyć się na tyle blisko, alby dojrzeć dno źrenicy i na tyle daleko, by milimetrów brakło do złączenia się utęsknionych dłoni. Morze wirowało w szaleńczym tańcu, który przeniósł się na arenę corridy. Rozwścieczone zwierzę w furiackim biegu podążało za płachtą, która piętrząc się coraz to wyżej stawiała przed nim kolejne wyzwanie. Niespodziewanie byk w dzikim pędzie wyskoczył poza arenę. Fale przekroczyły swoje granice. I wtedy po jej policzku spłynęła gorzka łza.