Czas ucieka, ja bujam i bajam.
Gniazda puste, a plaże jak ule,
w radiu smutne piosenki śpiewają,
by rozczulać się mógł naród czule.

Ciepły wieczór cykadą rozdrgany,
złota bryza wachluje (bo miła),
życie mija jak sen przed oczami.
Ja nagrzeszyć w tym śnie nie zdążyłam...

Za układnie przesmyknął szmat czasu,
trzeba było dać w kość, bobu zadać,
więcej szaleństw, a mniej zaś atłasu,
cóż - nie będzie się z czego spowiadać.

Jak pokuty nie ześlą, (bo za co?),
to na starość dopiero mnie rąbnie!
Mogłam szaleć, brać świat jak ladaco,
a nie żyć jak ten mnich.
Za porządnie.

RC June 2013