Zwięzły i sugestywny obraz ciszy przed burzą, z której stopniowo wyłaniają się pierwsze dźwięki, strzępki rozmów... Może to tylko chłosta zrywającego się wiatru, a może już deszczowe orzeźwienie stwierdzeniem: z obietnic zostało tylko morze. Wiersz niezwykle pojemny, kwintesencja liryzmu. Pozdrawiam serdecznie

Wczoraj nie wiedziałam jakie słowo kryje się w tytule ".......artysty" [ i po dziś dzień nie wiem], jednak dziś nie mam wątpliwości o czym napisałeś Wiolinie. To bardzo smutny wiersz i chyba duża strata. Czuję zawiedzenie. Cztery wersy nadziei, zawiedzenia i smutku. To wzruszająca opowieść. Pozdrawiam Cię.

Oddalenie i rozpad nigdy nie są darem niebios...
Poczułem tchnienie jakby małej, ludzkiej apokalipsy, takiej uwięzionej w czterech ścianach, wśród wzajemnej, niemej agresji i niewykrzyczanego bólu, otoczonej kokonem niespełnionych oczekiwań, bo człowiek to nie zawsze obietnica szczęśliwego portu...
Czasem to gorzki ocet.
Albo i gorzej.
Gaśnie ta więź wierszowych bohaterów, bo miłość mieszka już gdzie indziej.
Coś się kończy, coś zaczyna.
Parę wersów, a można poczuć gorycz, smutek i cierń w sercu.
I brak nadziei, bo tu słońce już chyba zaszło.
Są słowa i nic ponadto.
Rozmowa o niespełnieniu.
O człowieczym pędzie za uchwyceniem w garść wiatru.
Tu w paru wersach oddana jako niemożność.

Smutno, Darku, ale taki lajf, nie zawsze świeci słońce, czasem deszcz bywa ciepły i lipcowy, i szepcze na leśnej ściółce namiętnością...

Wiolinie, napisz proszę to ...ech, bo smutno mi strasznie po Twoim wierszu. Ból nie może nie udźwignąć zachodu. Proszę, niech udźwignie ...

Nick nie ma tu nic do rzeczy. Zrozumiałam. Po raz kolejny do widzenia.

Darku rewelacja jak dla mnie pozdrawiam serdecznie.

Znów poproszę o podpowiedzi, może dlatego, że ból nic nie udźwignie, pod zachodzem się załamie, nie da rady, nie jest od dźwigania, zniknie... A morze, jeśli zostało, jest właśnie tym! Spacer, kiedy słońce wpadnie w fale i powrót w ciepły sen do świtu.
Tak podpowiada wyobraźnia, smutkowi krótkie nogi, nadzieja łanią o łagodnych oczach. Jak dla mnie, nie pisz takich więcej, za smutne i niedokończone... Poproszę o kawałek dobrej czekolady, po której wróci nastrój.
Pozdrawiam.

Wiolin, z tym morzem, masz rację. Poznałam jego żywioł, dobrze, że podpowiadasz i przypomniałeś. A Twoje piosenki, piękne w słuchaniu i zamyśleniu.
Pozdrawiam, na rozpogodzenie Poetyckiej duszy, warszawskim świtem.