kiedyś... więcej kolorów na tęczy i kwiatów na łące.

łąka zieleniała w radosnej pieśni i tańcu z wiatrem delikatnym.

kiedyś... słońce zdawalo się zachodzić jakby nad sceną gasły światła

a my niczym aktorzy z pokłonem za kurtynę nocy schodziliśmy by marzyć.

kiedyś... czas nie mknął jak szaleniec  i nam nigdzie się nie spieszyło,

gwieździste niebo zlewało na nas wieczności poczucie.

kiedyś... było inaczej i my byliśmy inni - szczęśliwi, beztroscy.

byliśmy dobrzy.

dziś... na tęczę nie zwracamy uwagi, przestała być znakiem od Boga.

łąka straciła swe barwy i uschły kwiaty kołysane spokojnym wiatrem.

dziś... słońce pali naszą skórę, przysłaniamy oczy.

znojem dnia przytłoczeni, pozbawieni złudzeń, odchodzimy niepozornie.

dziś... czas bezlitosny nie pozwala odetchnąć ni chwili,

nawet w nocy, gdy nie możemy zasnąć, karmi nas zgryzotą.

dziś... jest inaczej i my jesteśmy inni - pełni obaw, mniej radośni.

czy dobrzy?

po prostu dorośli.