Bo gdy przychodzi jesień, wracają wspomnienia...
Te najczulsze, w złoto odziane.
Nasze.
Kiedy coś traciłaś, kiedy coś rodziło się, kiedy nie działo się nic.
Ale wszystko jest częścią nas, naszego "tu i teraz".
Naszej małej wędrówki po ziemi.

I ja zastygam jesienią...

Jesienią odszedł mój Ojciec, straciłem innych bliskich, właśnie jesień mi ich odebrała.
Więc twój wiersz odbieram osobiście.
Jest taką jesienią mojego tracenia.
Nawet w listopadzie odszedł Pan Janek, Jan Himilsbach, mój kumpel, kiedy wchodziłem w dorosłość, mieszkał na naszej ulicy, na niej się zapił w 1988, przedtem druh wspaniały.
I w listopadzie traciłem, jak nie traciłem nigdy potem.

Może by tak coś jeszcze z tymi strunami zrobić? Rozwinąć metaforę? Bo wydaje mi się, że jest tego warta, daj wersom wypuszczać pąki, ajw, bo dajesz im dobrą glebę, jesteś osobą, przy której one mogą się rozwinąć dostatecznie, aby zwalać z nóg, przynajmniej ja w Ciebie wierzę. Ciekawy koncept na cykl, forma bardzo na plus. Ale za dużo tęsknot w tym cyklu, za dużo jesieni wymienianej bezpośrednio, szukaj zamienników, przejawów, ekwiwalentów, bo się wtórnie zrobi, a tego byśmy nie chcieli. Wiem, że potrafisz, proszę zaskocz mnie. Pozdrawiam.