Zolu,

bardzo podoba mi się sposób, w jaki nawiązujesz do zakorzenionych w kulturze archetypów - z humorem i dystansem Dokonujesz swoistej dekonstrukcji tradycji, pokazując jej syntetyczność, umowność, a zarazem - przezroczystość. Wiersz napisany jest lekko i zabawnie, choć kryje głęboką refleksję - o miejscu starości i nieestetyczności w naszej kulturze. Całość - rewelacja!

Pozdrawiam serdecznie

Dla mnie to poruszający, gorzki, lecz przecudny wiersz. Nie odbieram nic w kategorii humoru. Bohaterka wyjmująca silikonową pierś nie jest dla mnie komiczna, ale i żałosna też nie. Chce być piękna, bo "piękno jest po to, żeby zachwycało" (Norwidowskie "do pracy"- pominę). Ta archetypiczna tęsknota jest w każdym bardzo silna, choć dla każdego czym innym jest PIĘKNO, nie zawsze, na szczęście, równa się "uroda", choć dziś... Jeśli popatrzę mniej metaforycznie na casus bohaterki lirycznej przez pryzmat obecnej doby, również nie budzą we mnie niechęci jej starania, ja je rozumiem. Świat tego od nas żąda. Nie każdy umie walczyć ze światem, nie umiejąc nawet z sobą. "Takie czasy"- powiedziałabym za Ewą Lipską, ale bez jej przekąsu, no może z maleńkim.