Jako wnuczka, córka, bratanica i siostrzenica zesłańców Norylska, Workuty, Kazachstanu- kłaniam Ci się nisko do ziemi za ten wiersz, za to, że mogłam otworzyć bramy i znów Ich wszystkich zobaczyć.

Muszę tu coś wkleić. Przepraszam Julkę, wiem, że się nie pogniewa. To wiersz nieznanego autora, którego nauczył mnie- dziecko, z naciskiem na ostatni wers, Ojciec, żołnierz 24 Brygady Partyzanckiej AK "Dryświaty" i który do dziś pamiętam i który chcę ocalić jako poezję prostego człowieka :
"Gdy broniła się Warszawa, polski żołnierz tracił krew
Nad Ojczyzną mą kochaną podły Stalin wzniósł swój miecz.
Cios zdradziecki zadał w plecy, zabrał Wilno, Grodno, Lwów.
Pod sowieckim teraz jarzmem, jak pod carskim płaczem znów.
Nad Katyniem brzozy szumią, tam w mogile Polak lezy.
Strzał w tył głowy i do dołu. Ze to Ruscy, kto uwierzy?
"My czerwone tutaj bogi, krzyże łamać, kościół zamknąć.
ziemię zabrać do kołchozu, kto nie słucha na Sybir go.
W kazamatach niechaj jęczy, los przeklinaj polski lud
Niech na wieki zapamięta- tak się mści nad Wisłą cud".
Jak ma bronić się Ojczyzna, kiedy wrogi ze wszech stron?
Od Hitlera i Czerwonych, Ty nas Panie Boże broń."

Jeszcze raz serdeczności, Julko, za Twój wiersz.

Wspaniały i zachwycający wiersz. Na moment odpłynąłem w przeszłość, w świat wykreowany przez wyobraźnię. To niesamowite, jak słowa potrafią na nią wpłynąć.
Weterani i ofiary zawsze pozostaną w pamięci. Czy możemy uczcić ich pamięć w poezji? Myślę, że musimy. I nie tylko w poezji. Szkoda, że tak wielu zapomina dzisiaj, jak istotne były wówczas zdarzenia i jakie emocje panowały wśród ludzi.

Ten wers w moim odczuciu wybił się ponad tekst i chwycił za serce. Dlaczego? Nie wiem, po prostu tak to poczułem.
Świetny wiersz.
Pozdrawiam

Vasamir
Dziękuję bardzo za pozytywna ocenę mojego wiersza.
No cóż, młodzi ludzie nie mają tak wyraźnego obrazu tamtych czasów
i trudno im sie dziwić, bo działo się to, kiedy nie było ich na świecie.
Wszelkie antypatie do innych nacji, też są im obce.
Może to dobrze, bo wybaczać hm... pewnie tak, ale zapomnieć i kochać,
to już inna śpiewka.
Trzeba przypominać, żeby się już nigdy nie powtórzyło.

mike
tak właśnie myślę...