I tak sobie wrzeszczą jeden przez drugiego. On poprzez milczenie, a ona poprzez głośność. Chce wydać tchnienie, które mocą przypominałoby świadomie ostatnie wydane przez jej ciało, ba!, duszę. Na pewno uwierzy, że ona zasługuje na pierścionek z brylantem i trzon jego fizyczności (to ostatnie jest mało istotnym dodatkiem), kiedy tak krzyczy i krzyczy nie dając sobie czasu na odpoczynek pomiędzy jednym krzyczeniem a drugim. Poza tym, moja droga panno, nie wolno Ci. Wszakże on mógłby usłyszeć szelest liści, na których widnieje napis „obrzydzenie”. Na pewno tak jest, mówi Metha czytając historię miłosną pierwszego lepszego z brzegu Jego i Jej. Para przez duże „p”.

Wylewają się z nich fale, które nie są nawet falami morza, czy oceanu, a jedynie mini drganiami w wannie, które dokonują się same, bez większego wysiłku kąpiącego się, kiedy ten ledwo ruszy stopą, czy też jakaś gałąź poruszy się w nim w związku z bezwiednie wiejącym wiatrem, który to odpowiedzialny jest za ów czyn, za owo drganie. Drgnięcie, należałoby powiedzieć, które wzrasta, na niby, do poziomu bomby wodorowej. I jak tu oddawać się cielesnym chciejstwom. Trzeba być bydlęciem, by tak się zezwierzęcieć. Nawet psy, zapewne – jak sądzi Metha – w ten sposób nie postępują! No i... Przynajmniej schodzą sobie z drogi, kiedy ulatniający się w powietrzu zapach tego drugiego – w domyśle – psa – choć i tutaj wszelkie aberracje nie są niczym nadzwyczajnym – zaczyna śmierdzieć pod nosem. No, przynajmniej nie udają, że nie gniją od środka poprzez uczucie wstrętu i upokorzenia aktem tak zwanym seksualnym. Daj mi pieniądze, drogi Panie, za moje oddanie. Kolacja? Może być. Plus mały prezencik, czyli zestaw – naszyjnik, bransoletka i kolczyki, ewentualnie pierścionek do tego – wykonany z białego srebra z dodatkiem brylantów, sztuk mało. Tylko kilkadziesiąt. Ona powinna dostać, należy jej się. Jego erekcja jest równowartością tych świecidełek i nie jednej kolacji, a kilku. To już nie tylko pieniądze, ale i czas oddany tejże kobiecie.

Ale ja taka nie będę, mówi do siebie Metha. Ja poradzę sobie sama, a i komplet kupię sobie ja. Również ja zrobię kolację, która nota bene wyląduje w umywalce – co za ohydność – ale nikt się o tym nie dowie. Jeszcze. To tajemnica. Wczoraj miał być ostatni raz, toteż nie marnuje swojej motywacji. Trzeba wbrew sobie. Tak należy. Należy-jej-się. Najważniejsze jest to, że poradzi sobie sama. Ona zaspokoi potrzeby swoich hormonów i chciejstw, ona kupi sobie to i tamto, ona nakarmi siebie zrobionym przez siebie jedzeniem, a również sama je wydali. I to na własne żądanie! Trzy czte-ry. I nie ma. Czary mary, czarny kot przelatujący przez drogę staje się białym. Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz. Od niej wszystko zależy. Zmieni bieliznę, by nie pamiętać o tym swoim jednym razie; w razie czego – komplet biżuterii odda biednej sąsiadce. Na pewno przyda jej się w szukaniu pracy. Może nikt nie zauważy jej nie-takiego akcentu, nie-takiego odcienia włosów i nie-takiego użytkowania języka ojczystego, jakiego oczekiwałoby się od kogoś, kto dysponuje takim majątkiem ozdabiającym miejsca okołotwarzowe i okołoręczne. Ten człowiek, swoją drogą - kobieta, to twór szlachetny, więc należy z niego skorzystać, by dać mu zarobić na kolejny zestaw. A to wszystko z kolei po to, by ten człowiek – ta kobieta – brylował na wystawach zwanych spotkaniami po pracy. Wszystko dzieje się na czerwonym dywanie i jest pilnie strzeżone oczami zwierzchników i samego szefa lub dyrektora. Ten człowiek musi założyć to, co każą. Reklama musi być.

Metha już zrobi z siebie pożytek! I to jak najszybciej. Pędem idzie zaspokoić swe żądze. Wielokrotność powtarzania schematu dowolna. Im więcej, tym cudniej przyozdobi życie innych ludzi - na przykład tej kobiety - po czym zapomni o całej sprawie, by nie zabrudzić swojego jestestwa. O pamięci co do smaku potraw też nie ma mowy, ponieważ przeżuwa wszystko szybko i bez namysłu, po czym od razu wkłada palce w gardłową otchłań. A potem? Potem zapominamy o wszystkim i żyjemy dalej. Ziemia nadal kręci się wokół słońca, a ludzie nadal chodzą żywi. Podobno. A może umarli, bo ona biedna musi sama sobie zrobić dobrze, i żal im jej, i wściekli są z bezradności, Ci mali ludzie (a może zazdroszczą tamtemu człowiekowi, tamtej kobiecie, żywego srebra wiszącego na jej szyi). Nie wiedzą, że ona radzi sobie świetnie, a oni bezwstydnie oddają się rozkoszy ciała obnażając przy tym co intymniejsze sfery swej cielesności. Co za obrzydliwość. Cuchnie. Mocno cuchnie. Ona pozostaje czysta, nieskażona niczym świeżo zakupiona porcelanowa lalka o nieskazitelnej cerze. Widać, że nawet trądzik młodzieńczy ją ominął jak wiatr omija białe budowle, które i tak nie dadzą się zabrudzić. Wszystko poszło szybko i sprawnie. Fabryka dokonała cudu w ciągu tak krótkiego czasu. Wystarczyło kilka godzin. Żadnych skaz nie odnotowano. Prosto z fabryki! Słuchajcie tej nowiny! Tamci ludzie, którzy obrabiają swoje narządy płciowe w myślach plując sobie w twarz, nie wydają na świat istoty tak cudownej, bezbłędnie wykonanej. Tylko to, co fabryczne powstaje pod ścisłą kontrolą naukową, a więc żadnej nienawiści i odrazy, ponieważ maszyny nie produkują tego typu zbędności. Są idealne i produkują istoty o idealnych rysach. To nic, że istoty te pozbawione są twarzy. Twarze nie istnieją. Są abstrakcją ludzkiej wybujałej wyobraźni. Tamta kobieta myśli nutę „c”, podczas gdy on myśli, że zagrała w zachwycie całą gamę c-dur. Jakże chłopak się pomylił. Potomstwo będzie równie złe i fałszywe, ponieważ nie powstało z miłości. Też mi nowość. Żadne z miłości nie powstaje. Prawie. Miłość to przykrywka, która ładnie brzmi w poezji i muzyce oraz na ustach ukochanych, którzy pieszczą się czule myśląc o obiedzie i różnych nutach, które zwykle nie współgrają. Czy też o chęci splunięcia z odrazą.

Dwoje ludzi, dwie nuty, jeden fałsz. Idealna koncepcja idealnie dobranej pary. Jaś i Małgosia wyszywają wzajemnie swoje inicjały na dłoniach.