Teraz będzie szczęście, szczęście nad szczęściami.
Ile mu zabierzesz, tyle ci zostanie

dziur w pamięci. Tyle ci przepadnie, o ile się postarasz
wspomnień, kroków, zwierząt leżących na wznak.
Nie zdołasz utulić chaotycznych imion, w biegu się
zapadniesz, zapomnisz o wszystkich,

których mogłaś kochać. Bardziej kochać niż wierzyć,
że ci się przydarzą w tym cichym napięciu,
w samym środku pieśni, która wchodząc w krew – ucieka
ciepłem z ciała. W tym błahym momencie pośród dawnych nazw

zobaczysz szczęśliwych pod wzgórzem z pamięci,
jeśli tylko zdołasz, jeśli się przeczołgasz.