Gamer - a gdybyś tak zrezygnował jednak z tytułów pisanych wielkimi literami?
I z wielkich liter na początku każdego wersu?

Idź bardziej w stronę współczesności, rezygnując po drodze również z szyku przestawnego i przestarzałej formy zaimka "swe".

refleksja

nigdy nie zro­zu­miem czło­wie­ka
który wyżywa swoje porażki na dziecku
chłosz­cząc je kry­ty­ką bo­le­śniej­szą od noża
wbi­te­go we wspo­mnie­nia cie­płych przy­tu­leń

dla­te­go sie­bie nie poj­mu­ję

Przeczytaj na głos i zastanów się, czy nie brzmi płynniej i bardziej naturalnie.
Jeżeli kupisz, to ja też.

Miłego

Witaj, Spawngamer

Osobiście nie przeszkadzają mi wielkie litery w tytule, traktuję to jako widzimisię autora. Jednakże w tekście już mi one nieco przeszkadzają w odbiorze. Nie używasz interpunkcji, poza tą samotną kropką na końcu, więc tym bardziej nie rozumiem zamysłu wielkiej litery od każdego wersu, dla mnie - czytelnika, to dość męczące i utrudnia odbiór. Wielka litera mnie zatrzymuje w czytaniu, a zupełnie nie wiem dlaczego chcesz mnie akurat w tych miejscach zatrzymać, nie znajduję uzasadnienia w treści. Zatem, wielkie litery owszem, ale niech to ma jakiś sens.

Poza tym, dość kolokwialnie to brzmi:

- zręczniej brzmi sugestia Mili -który zamiast -co. I, nie chodzi o to, że w poezji nie ma miejsca na kolokwializm, wręcz przeciwnie, ale, podobnie jak z wielkimi literami, niech to ma jakiś głębszy sens. Tu, w tej ważnej treści, jakoś nie widzę dla niego miejsca.



Tutaj masz błąd w deklinacji zaimka, powinno być Chłoszcząc je, gdyż dziecko jest rzeczownikiem w trzeciej osobie lp. rodzaju nijakiego (ono), więc w bierniku (kogo? co?) zaimek właściwie brzmi -je.

Uważaj też na takie współbrzmienia, bo przy czytaniu na głos, to zwyczajnie męczy.



Technicznie tyle. Temat poruszyłeś ważny i bardzo mi bliski w ostatnim czasie. Sporo dookoła mnie rozpadających się związków, w których najbardziej cierpią dzieci. Zresztą w ogóle wychowanie dziecka, to trudna sprawa, a im większą się ma świadomość, jaki ma się wpływ na kształtowanie małej istoty, tym bardziej przeraża to wyzwanie, przed którym stają rodzice.
Piszesz o krytyce, ta sama w sobie nie jest zła, ale... no właśnie, tak łatwo przychodzi nam krytykować, a nie potrafimy chwalić lub chwalimy w niewłaściwy sposób. Zastanawiałeś się może nad tym, że często chwali się dzieci do innych osób, a niekoniecznie do nich samych?

Skłaniasz do tytułowej refleksji samym przekazem, dlatego też przemyślałabym raz jeszcze tytuł, mi np. bardzo pasowałby "mały człowiek", bo z jednej strony sygnalizuje, że chodzi o dziecko, które jest człowiekiem i o tym nie należy nigdy zapominać, a z drugiej określenie mały człowiek w odniesieniu do owego chłoszczącego krytyką, wylewającego swoje frustracje wydaje się właściwym.

Wszelkie uwagi oczywiście niezobowiązująco, to zawsze autor rządzi!

Pozdrowienia.