Bosski diable. To co tak bardzo ujmuje mnie w Twoich utworach - to ich emocjonalna siła stu słoni. Ba, całego pułku słoni. Wiersze są tak emocjonalne, ze budzą dreszcze. Czuć w nich jakieś nieszczęście, a w miłości, o której piszesz - niespełnienie. Ale bez tego uczucia byłby jeszcze gorzej, bo ono jest tym, ku czemu biegniesz:

"płynę słowami w stronę
słonecznych złudzeń, skrobiesz tam swoje inicjały".

To do Niej zwracasz się z wstrząsającym apelem: "naucz mnie łamać czerń na pół". I - myślę, że to pamięć o Niej
"jest łaskawa
ukaja ból, zakleja plastrami porysowane obrazy".

Bardzo spójne w treści są Twoje "Dopiski". Ale również w tytule. Dopisek to coś na zakończenie. U Ciebie mamy już pięć dopisków. Zatem to nie koniec. Rzecz wciąż trwa.

mede_a i mede_a
Wypada mi tylko serdecznie Wam podziękować za te komentarze na pewno przyczynią się do tego, że warto pisać dzięki piękne, pozdrawiam serdecznie.

Zolu miła dzięki za korektę poprawiłem, lepiej wybrzmiewa, ...co ja bym bez Ciebie zrobił pozdrawiam serdecznie

Mike, Michale dzięki piękne, powiedziałeś wszystko, pozdrawiam.

Al, piękne dzięki za poczytanie, za skomentowanie pozdrawiam pięknie

Bardzo mocny kawałek. Świetnie pokazujesz te wszystkie stany, których człowiek doświadcza po zranieniu. Pierwsza strofa - cicha rozpacz, druga - złość, a puenta - zabliźnienie i gotowość na przyjęcie kolejnego (tego samego?) bólu.

Za Zolą - koi brzmi lepiej, to raz, dwa - masz za chwilę zakleja i trochę wpada jedno na drugie.


te dwa maleństwa trochę mnie uwierają


a tu masz dwie podwójne spacje

przepraszam za opóźnienie dzięki za komentarze Tyrio, Morfino, Introwerko pozdrawiam.