Od lat staram się ustalić kolejność wydarzeń prowadzących do tego, czym jestem teraz.

Czy to takie ważne?

Prosiłem go tylko by potrzymał moją rękę. Nie była ciężka, niecałe cztery kilo i coraz lżejsza, wypływała z niej krew i osocze. Chciałem poczuć ciepło.

Bujam się. Nic innego nie robię, przeszedł już tak cały rok.

Mam jedną rękę, jedną twarz i nogę. Nie potrzebuję niczego więcej, żyję tym, co mi dano.

Ha. Wyobrażam sobie świat moją jedną półkulą, okiem spoglądam przez szybę słoja.

Ciii... Przyszli po mnie, po to, co jeszcze zostało.

Mam hobby. Niedorzeczne. Liczę włosy na ludzkich głowach. W końcu kręcą się tu przez cały czas. Parzą kawę, zakładają i ściągają majtki. Wydaje im się, że nie widzę, nie rozumiem.

Ludzie, perfidne ścierwa, nie twierdzę, że byłem jednym z nich. Byłem podobny, myślałem: jestem. Okłamano mnie i sam się okłamałem. Powstałem na szkle, tkwię w szkle. Moja prawda to szkło.

Są tutaj, mają narzędzia i mniejsze naczynia, potną mnie, boję się bólu.

Chciałbym mieć włosy, uwiłbym sobie z nich kokon, zamieszkał tam. Nie smagałby mnie chłód i prądy, nie czułbym głodu. Użalam się nad sobą, przepraszam, ty pewnie masz w życiu gorzej. Dlatego jestem.

Wiem coś na pewno, kiedy zabraknie moich organów, zniknę. Dopóki jestem, to znaczy: Dopóki myślę, że jestem, wierzę w jakiś cień nadziei, (tak, wiem, czym jest nadzieja) który... który... Ha, zbrakło mi sów... słów.

Nie jestem tu sam, nie jedyny. Spoglądają na mnie z innych słojów. On ma oczy, To ma całe twarze, One ma jeszcze stopy i dłonie. Ma ich sześć jak drzewo. Kocham dłonie i drzewa. Tak jak ludzie kochają swoje dzieci. Kocham One.

Gdy tamten człowiek podał mi rękę i wyciągnął moją, chciałem tylko, żeby ją trzymał. Zacisnąłem palce. Wystraszył się. Upadłem. Pragnąłem być częścią tego ciepłego. Przepraszam, już będę grzeczny. To tylko wypadek, ludzie też mają wypadki, choroby. Wszyscy potrzebują nowych narządów. Dlatego byłem...