Niesamowity wiersz, mogę podpisać się pod nim wszystkimi palcami.
Słowobicia nie da się cofnąć, zostają tylko dziury, wgłębienia z abecadła.
Dosknole ujęłaś istotę - moim zdaniem - kłótni. Choć z drugiej strony, to jednak wciąż emocje, niewygasłe. Smutne, jak można się z kimś straszliwie pożreć, kochając równocześnie. No właśnie, a może
Bardzo udany wiersz, brawo!
Pozdrowienia!

Aj, ajaj, mocne, oj, mocarne wręcz...
Podobno w każdym związku (nie lubię tego określenia, wolę małżeństwo), czasem grzmi i wybuchają liczne ognie, pioruny i trzeszczy wsio w posadach, jakby ta miłość co niegdyś połączyła zakochanych, dziś chciała im karki połamać...

Jak to tak?

Ano, normalnie.
W każdym małżeństwie jest słodko, ale też dochodzi do sporów i napięć,
Nie oszukujmy się - to nieuniknione.

Świetnie to oddałaś, bo (nie chcę mówić za Was), ale miewa się takie "epizody", ale miłość jednak przegania je precz, i znów jest błękit nieba, a my na dole, kochamy po staremu.
Oj, brzydko powiedziane!
Zwyczajnie...

Wiele mądrości i zmysłu obserwacji tu było
Ładnie ubierasz myśli w słowa.
Sugestywnie, plastycznie, konkretnie.

Pozostawiam, jak zwykle, na pamiątkę ze strony głównej:

Wszystko zaczyna się od drobiazgów, które powoli zaczynają rozbłyskać coraz mocniej i coraz jaśniej. Można spróbować uciec, schronić się w bezpieczniejszym miejscu. Można zatkać uszy, żeby nie słyszeć trzaskających nad głową gromów. Czy jednak to coś pomoże, jeśli teren jest ograniczony, zamknięty? Wyobraź sobie że jesteś ruchomym celem. Czy dla wytrawnego strzelca jest to duże utrudnienie? Jeśli zamiast strzał używa słów, to przecież żadna trudność. Docierają wszędzie. Do najgłębszych nawet zakamarków.

Od słowa się zaczyna i na słowie kończy. Pytanie jednak czy nadal możemy się czuć bezpiecznie?

Pozdrowienia

Medeo,
pierwszy raz Cię czytam w takiej złowrogiej temperaturze. udał Ci się prawdziwy kosmos - choć określenie to przeważnie używam w znaczeniu pozytywnym. Twoje konstelacje mają taką siłę, że zgubne by było znaleźć się w ich zasięgu. zwłaszcza, że zadry sięgają zarania. ale cóż, to rzadkość, kiedy lśnią obok siebie dwie gwiazdy. aż mnie kusi, żeby dopisać Ci do ostatniego wersu o tak:
na początku były dwa słońca i kocham

gratuluję wyróżnienia i omijaj czarne dziury!

serdecznie.

Mede_o - czytam ten wiersz drugi raz, jest świetny.
Obiektywnie - bo świetnie opanowana materia słowa, wiersz drga, skrzy się, błyszczy i wybucha. Pewnie pamiętasz, że ideałem Przybosiowskiej poezji jest nie "wiersz-o-bólu", a "wiersz-ból". Ty jesteś na drodze do pisania takich utworów. Kompozycja słów, jakich używasz robi wrażenie - zwróciłem na to uwagę ostatnio (uznałaś, że na wyrost ), a teraz potwierdzam.
Zgadzam się z tym, co napisałaś - że taka forma jest mało oryginalna, że tak pisze wielu; nie zgodzę się jednak, że Twoje wiersze można pomylić (chyba że czyta się mało uważnie). Raczej nie ma tu drugiej osoby, która by tak doskonale opanowała tworzywo językowe. Teraz możesz pójść o krok dalej - i poeksperymentować z formą. Zachęcam.

Subiektywnie - bo do mojej wyobraźni silnie przemawiają błyski, gwiazdy, eksplozje kosmiczne - i sam kosmos. Tutaj, oczywiście, jako kontekst - ale przecież czytając o kłótni, ma się w głowie również obrazy powstającego wszechświata albo umierającej gwiazdy. I, zastanawiam się, czy ta druga interpretacja nie byłaby bogatsza. Sam opis pasuje jak ulał, bo rozrośnięta, napęczniała (od słów?) gwiazda wybucha, by zostać białym karłem - wspomnieniem jedynie swojej dawnej wielkości, elementem zupełnie odmiennym od przeszłej gorącej płomienności. Podobnie jest chyba z relacją dwojga ludzi i uczuciem ich łączącym - ono, z początku pełne namiętności i stopniowych, małych wybuchów, które z czasem przechodzą w wybuch decydujący, dojrzewa i zmienia się. Staje się bardziej statyczne - wyrosłe, co prawda, z gwiazdy buchającej płomieniami, ale przecież nie mniej piękne. Białe karły rozsiewają blask nie mniej piękny - jeżeli nawet nie piękniejszy - niż swoje wielkie poprzedniczki.
Trochę to chaotyczne, ale rozwój miłości jako rozwój życia gwiazdy - taki opis ma urok, prawda?
Jeszcze tylko - tytuł zamyka taką interpretację; zastanawiam się, czy gdybyś nie zmieniła go na "wielki wybuch", czyli polską nazwę, nie otworzyłabyś utworu na taką myśl, nie przysłaniając przy tym myśli pierwotnej.

Pozdrawiam serdecznie!

PS. Rzeczywiście - jednowersowe zakończenie robi dużo większe wrażenie; miałem przyjemność przeczytać pierwszy raz już w obecnym kształcie i właśnie ten ostatni wers spodobał mi się bardzo jako zakończenie.

mede_o, wpisuje, chociaż trochę odwraca zakończenie (bo zamiast końca związku mamy jego kontynuację).
Trudno mi podjąć polemikę - bo nie wiem, ile masz lat - ale i tak się nie zgadzam, żebyś przegapiła swoją szansę, to nie jest kwestia wieku, tylko pewnego wyczucia słowa, świadomości poetyckiej. Ty ją posiadasz, to, co tworzysz nie jest "takie sobie"; jeżeli jesteś w stanie dojść do naprawdę wysokiego poziomu (bo nie spotkałem tu osoby, która pisałaby tak dobrze, jak Ty), tworząc ten typ poezji, to - moim zdaniem - masz otwarte drzwi do takiego typu, jaki sobie tylko wymyślisz. Topos skromności zdecydowanie niepotrzebny.
Wiesz, są poeci, których czytasz - i są świetni, ale są tacy, którzy - poza albo zamiast - mają tę iskrę. U Ciebie ją widać, znaczy - czytać.

Pozdrawiam

piękne dzięki za wyjaśnienie mede_o, rozumiem o co idzie,ale teraz to widzę nawet domieszkę biblijną, z tym słowem/miłością, no i teorie o końcu wszechświata są trochę inne, bo on nam się rozpada (z przyśpieszeniem), podobno na koniec, to nawet protony się rozlecą,
i nie będzie żadnej masy, która mogłaby utrzymać czasoprzestrzeń.
A coś takiego jak środek wybuchu to chyba nie istnieje, bo czasoprzestrzeń ponoć powstała,
w momencie wybuchu, no i wg teorii ten "środek" to jest wszędzie.Ale spoko, to tylko teorie
Jednak porównywanie nas, do wszechświata, jest mi trochę na wyrost.Pozdro