Weszli do sali. To już dzisiaj drugi pęcherzyk. Laparoskopowo. Pacjentka szczupła, młoda. Bułka z masłem.

- Jesteśmy gotowi? Beata? - Jacek Głogowski spojrzał za parawan, oddzielający jego żonę od wymalowanego na żółto brzucha chorej. Beata znieczulała dzisiaj zamiast Marty.

- Poczekajcie, dam jej fentanyl, żeby dziewczynę nie bolało. - Z trzaskiem przełamała ampułkę z lekiem.

- Ostrze - rzucił krótko profesor Śliwiński do młodej instrumentariuszki. To była pierwsza operacja, do której Sylwia asystowała. Widać, że chciała dobrze wypaść, nawet się mocniej pomalowała.

- Igłę Veresa poproszę. - Jacek sięgnął po narzędzie i podał je profesorowi.

- Co jest z tą sprężyną?

- Twarda jest, cholera.

- Ona coś trenuje, zobacz jaki ma brzuszek.

- Nasi panowie nawet na bloku widzą damskie wdzięki. - westchnęła Głogowska do siostry Marysi.

- Dajcie zwykły trokar, bo tym nie przejdę.

- Ucisnę ci ją. - Jacek otwartymi dłońmi rozpłaszczył brzuch dziewczyny.

Profesor jednym silnym pchnięciem przeszedł przez powłoki, zanurzając niemalże całe ostrze trokara. Rzeczywiście miał pewną rękę.

- Co tam Beatka? - spytał na dźwięk krótkiego alarmu kardiomonitora.

- Ciśnienie spadło. Marysia puść szybciej płyn. - Głogowska wstała z obrotowego stołka.

Zatrzymali się na chwilę.

- Jacek, skąd to leci? - Śliwiński przyglądał się z uwagą srebrnej tulei, sterczącej z brzucha pacjentki. Na jej końcu pojawiła się gęsta krew i cienką strużką spłynęła po gładkiej skórze wzgórka łonowego.

- Z mięśni tyle nie poleci - Co ona tak galopuje? - Głogowska zmarszczyła czoło patrząc na monitor.

- Chyba w coś wjechałem. - Oczy profesora zrobiły się małe.

- Śledziona? Może tylko naczynie krezki?

Głogowska kręciła czymś przy aparaturze. Jacek kątem oka rzucił na wartości ciśnienia. Leciało na łeb.

- Marysia koloidy, szybko! I krew! Niech przyniosą jeszcze jeden worek.

Profesor pomacał otwartą dłonią napiętą skórę dziewczyny. Spojrzał na Jacka.

- Otwieramy brzuch. Zestaw do laparotomii! Migiem! - Głos Śliwińskiego zabrzmiał inaczej niż zwykle. - Nie wyjmuj trokara, obłóż tylko gazą.

- Nóż! - Jacek wyciągnął wolną dłoń w stronę instrumentariuszki. - Nie tnie. Daj nowy Sylwia.

- Mam dwadzieścia cztery, doktorze.

- Cokolwiek...

- Koagulacja. Tu przypal, tu! Pani Sylwio, jeszcze dwa peany. - Śliwiński nie odrywał wzroku od pacjentki. Szybkimi ruchami poszerzał cięcie, które kończyło się pomiędzy małymi piersiami lekko unoszącymi się w rytm urywanego oddechu.

- Ona odjeżdża! Jeszcze jedno dojście założę. - Głogowska uwijała się jak maszyna. - Marysia, ty ją wentyluj workiem!

- Kurwa mać. Cały brzuch we krwi. - Jacek nigdy nie słyszał takich słów u profesora.

- Mocniej ssanie. - Gdzie to gówno weszło? - Serwety, dużo... I gaza, najlepiej metrówka. Ssak się zapycha.

Jacek popatrzył na Beatę.

- We wstrząs mi wchodzi. Zero ciśnienia. - powiedziała to tylko do niego, jakby nikogo oprócz nich nie było na sali, tym swoim tonem "Jacek zrób coś", kiedy jej wysłużony garbus rozkracza się i nie może zapalić.

- Wbiłem w aortę...

- Kurwa...

- Klemy i zaciski! Przesuń tu, nie tak mocno, bo rozerwiesz!

- Migotanie! Marysia, defibrylator. - Głos Beaty mieszał się z dzwonkami alarmów aparatury.

- Ścisz to! - Jacek syknął za parawan.

- Ale zalewa. Śliwiński zaczął wytaczać z wypełnionego krwią brzucha blednące pętle jelit.

- Adrenalina! Dużo!

- Jacek! Trzymaj ręką!

Ich głosy mieszały się w powietrzu, nie mogąc trafić do celu. Jakby tonęły w czerwonej masie nieubłagalnie napływającej zewsząd do tego drobnego ciała.

- Siedzi w aorcie.

- Ja pierdole, zabiłem ją.

Przeszywający pisk płaskiej linii na monitorze przebił im skronie.

- Beata?! - Głogowski rzucił okiem na żonę, nie przestając wpychać serwet.

- Jezu, dziewczynko! - lekarka rzuciła się uciskać mostek dziewczyny. - Stanęła... Pomóżcie tu!

Jacek poczuł, że musi wyjść, chyba pierwszy raz w życiu zrobiło mu się słabo. Zobaczył jeszcze jak Śliwiński kręci głową, patrząc z niedowierzaniem w przerażone oczy Sylwii. Nieobecne, szerokie, ukryte między maską, a upstrzonym czerwonymi plamami czepkiem.