spójrz na swoich synów - lustrzane odbicia ojca.
obaj z bystrym okiem, płonącym włosem
niczym spod ręki Herostratesa.
młodszy ma na dodatek, jak rodzic, znamię na plecach
w kształcie Selene.
nieodrodni. krew z krwi, kość z kości.
 
on odszedł od ciebie. nie wróci. w nowej Itace,
czeka dwudziestosześcioletnia Penelopa.
 
niby Medea, co koryncką nocą, czarną jak czeluści Tartaru,
w które strącono na potępienie wszystkie konstelacje gwiazd,
chwyciwszy, z zemsty na Jazonie, bo ją porzucił dla Kreuzy,
w oszalałe z wściekłości ręce szyje śpiących dzieci,
zaciskała je, dopokąd dusze poszły w Pól Elizejskich bezkres
wędrować z cieniami achajskich przeddziadów,
słuchając eposów o bohaterskich zdobywcach Kolchidy,
przekląwszy bezrozumną mać na wieczność,
tak ty oddusisz nieodwracalnie te dwa konary od pnia,
by już nie piły więcej z dna słojów genealogicznego drzewa,
zapomniały skąd wzrosły, z kim były jednym w jednym;
nie bacząc, że aż po rdzeń krwawią kory, łyka, miazgi,
a poszarpanej rany po odojcowskim odszczepieniu
nie zasklepisz żadną maścią z Demetriańskich aptek.
 
twoi synowie umrą, choć żyć będą.
pozbawisz ojca praw nadanych mocą Najwyższego.
nigdy już nie zobaczy synów.
pozew u Temidy czeka na ostateczną decyzję.
 
ostateczną, bo nawet Zeus apelacji nie uwzględnia.