Nera – umiesz budować klimat niepewności, zniechęcenia, beznadziei.
Masz za to spory problem z przecinkami i powtórzeniami i musisz nad tym popracować. Niekiedy szyk zdanie szwankuje, nie jest jasne, czyje myśli akurat czytam, więc będzie dobrym zabiegiem to uporządkować. Czasem brakuje akapitów, o interpunkcji z pewnością już wcześniej wspominałam. Ale wciągnęłam się już w tę historię, więc oczekuję ciągu dalszego. Tak się zastanawiam, że warto by już trochę wprowadzić jaśniejszy wątek narratora, bo jak się zorientowałam, czy raczej domyśliłam, jest to Sokół, który przeszedł i, tak mi się wydaje, jakaś jeszcze jedna osoba. Musisz to jakoś wyłożyć, bo w pewnym momencie się pogubiłam, kto siedzi przy chorym, a kto wspomina.

Pozdrawiam



- Przegraliśmy. - Siegfried powoli powiedział. – bez kropki – powiedział powoli Siegfried.

- Nie zostało wiele do zrobienia – kontynuował monotonnym głosem(.) – Musimy zamknąć Bramę. – (Z)zapadła głucha cisza.

Nie wiedziałem że tu jest Brama, przejście do innych dziedzin, ucieczka i ..? Możliwości powrotu do życia. Dostrzegli moje zdziwienie. - Zamkniesz Bramę, Sokole. - wyrzekł Wieszcz. – trochę to wyrzekł dziwnie brzmi, może po prostu rzekł, usuń kropkę po Sokole.

Nikt nie obiecywał, że przeżyje(ę) i moja ofiara coś zmieni. Miałem to zrobić, może to było celem mojej podróży? – może - To mój obowiązek

Złapałem jego pół przytomne spojrzenie, wykrztusił z trudem – Pochwyciłem pół przytomne
Musisz. Bramę. – (Zbierał)nabierał sił na kolejne słowa(.) – Musisz.(bez kropki) - powtórzył, przyklęknąłem przy jego posłaniu. – bez jego

Niegdyś władca ludzi, dumny i silny. Dzisiaj przypominał ten świat. Złamany, umierający i tak bardzo cierpiący. – wkradł się rym – umierający/cierpiący, może Umierał złamany, tak bardzo cierpiał.

Cisza, w której wszystko nabierało znaczenia. – W ciszy wszystko

- Król, chciał abyś go dostał. – wziąłem, wyciągając ostrze. Zaśpiewało stalą najwyższej jakości. Zmiarkowałem cios, jakość ostrza Przedczasu. – może – Chwyciłem i wyciągnąłem z pochwy, stal zaśpiewała.

Wieszcz, podszedł do mnie. – bez przecinka

Podał mi rękę(.) – Zwyciężysz, Sokole. – (W) jego jasno błękitnych oczach tańczył uśmiech. – bez jego

Wiedział, to co miało się stać. – bez to

Pozostali, podchodzili kolejno. – bez przecinka

Słowa, były zbyteczne, przecież wszystko zostało powiedziane. – bez przecież

Siegfried czekała na mnie. – czekał


- Droga (c)Cię zaprowadzi. - powiedział cicho, wręczając klucze, które wyciągnął zza pancerza (chociaż zrezygnowałabym z tego wyciągania

Czyli tyle śmierci dla Bramy? – (S)spojrzał na mnie smutno(.), - To koniec. Za tymi drzwiami jest koniec naszego świata. Bywaj, Sokole. – (O)odszedł korytarzem, rozświetlonym migotliwym światłem(blaskiem) pochodni.
Ziemia drżała, a strach czaił się w ciemnych zakamarkach umysłu. Miałem zamknąć Bramę. Mury drżały na podwalinach ziemi, pełgający płomień ukazywał mi drogę poprzez kolejne piwnicę.

Ostatni drzwi otworzyłem z niewielkim wysiłkiem, klucz zagrzechotał w zamku ukazując największy skarb twierdzy. Bramę. Teraz matowa, bez żadnych refleksów zdobiących jej taflę(,) wyglądała jak dziwne lustro zawieszone na ścianie. Wiedziony iskrą nadziei, musnąłem ją opuszkami palców. Nic. (Łuczywo gasło)Pochodnia się dopalała, rzucając fantastyczne cienie na ścianach, a każde uderzenie katapult powodowało osuwanie się tynków z wysokiego stropu.

Obraz zalśnił, ukazując mi siebie. – ujrzałem siebie.

W spojrzeniu była obojętność, znużenie spowodowane brakiem snu. – Obojętny wzrok i znużenie

Na czarnych włosach osiadł kurz, na twarzy niestarte krople krwi, przelewanej tak szczodrze ostatnimi dniami. – Na/na – Czarne włosy przyprószył kurz, oblicze pociemniało od zakrzepłej krwi,

Kim jestem by żyć ? Kim jestem by umrzeć ? Brama zamigotała – postacie osób, które znałem, ich twarze.. – usuń kropkę

Towarzyszy(e) z drużyny, których zwłoki kryją okoliczne lasy i bagna. Chwile zapomnienia. Znajomi z innych czasów. Obraz na chwilę się zatrzymał. Ktoś wyciągnął ku mnie dłoń, jakby chcąc przebić taflę i ciche „Chodź”. Położyłem rękę na szkle, kiedy zgasła pochodnia. Ciemność. – przebić taflę. Usłyszałem ciche: „Chodź”. Pochodnia zgasła, położyłem rękę na szkle.

Piwnicę, którymi przyszedłem zawalały się jedna po drugiej niczym domek z kart. - Piwnice zawalały się jedna po drugiej, niczym domek z kart.
Może jednak życie nie było złe ? – usuń spację

W delikatnej poświacie Bramy znalazłem skrzynkę z materiałami niszczącymi,wszystko – dodaj spację

Przyłożyłem czoło do tafli, była zimna i gładka jak lód. – Przytuliłem czoło do ziemnej, gładkiej jak lód, tafli.

Nie wiem, po co się łudziłem, może chęć by wrócić do tamtych przyjemności jakie miałem ? – usuń spację – dziwne to zdanie, może – Nie wiem, czemu się łudziłem. Może zapragnąłem wrócić do przyjemności, jakie kiedyś miałem.

Wziąłem głęboki oddech, przykładając żar do lnianego sznura. – powtarzasz
Lonty zaiskrzyły złotem(.), (O)ostatnie uderzenia serca.
Brama rozbłysła żywym srebrem.

Kosztem życia, choć tliła się nadzieja że opatrzność miała go w opiece. – opatrzność miała w opiece życie, czy zamek?
Może udało mu się przejść w ostatnim momencie, w ostatniej minucie świata ?
Może trafił do lepszej niż ta rzeczywistości ? – usuń spację. Może inaczej - A jeśli udało mu się przejść w ostatnim momencie, w ostatniej minucie świata i trafił do lepszej(,) niż ta(,) rzeczywistości?

Pozostanie ta opowieść i pamięć o czynach z tamtych czasów, gdy świat przypominał okręgi na wodzie. – kręgi

Przeszłość, teraźniejszość i rzeczywistość splatały się i rozwijały na nowo(,) niczym nici czasu i przeznaczenia.

Nie odejdę w splendorze wielkich czynów(,) ale jako ostatni z pamiętających. Opowiedział mi tą(tę) historię, w dniach kiedy walczył z gorączką, majaczył budząc się z przerażeniem w oczach. – tutaj jest trochę niejasne, kto nie odejdzie, chory, czy ten, kto przy nim siedzi. Opowiedział mi tę historię walcząc z gorączką, kiedy majaczył i budził się z przerażeniem w oczach.

Dwa dni, przez które siedziałem obok, niezdolny by walczyć jak pozostali na murach. – Dwa dni, gdy siedziałem obok, kiedy nie był zdolny do bitwy, tak jak pozostali na murach.
Dziwna choroba pożerająca mój byt, pozbawiła mnie chwały wojownika, dlatego pozostały mi słowa. Miałem zostać kimś(,) kto zapamięta, spisze ostatnie godziny świata, (w) który(ch) powoli umierał. Zostać żywym, może jako przestroga dla innych bytów. – bez może

Wieszcz nie zabiera życia – musi patrzeć do jego końca. – na jego koniec

Nietykalny nawet przez tych, którzy gardzą każdą świętością. – Nietykalny, nawet dla tych gardzących każdą świętością

Bo, jak można zabić kogoś już martwego? – Zresztą, jak zabić martwego za życia?
Całe nasze (istnienie)życie to choroba, jesteśmy zmuszeni patrzeć i rozumieć. Pamiętać.

Czai się za oknem. Moja śmierć. Nareszcie zdejmie ciężar z mojego serca, - bez mojego

Delikatnepromienie słońca, muskające delikatnie jak kobiece dłonie. – Łagodne promienie

Po błękitnym niebie wiatr, przeganiał białe obłoki. – bez przecinka
Drzewa nade mną szumiały cicho. – Drzewa cicho szumiały. Cicho szumiały drzewa. Nade mną cicho szumiały drzewa. Nieopodal zaszeleściła trawa, nie miałem sił do walki. – nie miałem sił by walczyć
(I) (c)Czyjś głos(.), (T)tak bardzo znajomy.