Wiersz bardzo mi się podoba, uważam, że adresatka będzie zachwycona i urzeczona utworem zadedykowanym jej osobie. Na pewno to doceni. Ludzie bardzo lubią gdy otrzymują bardzo dobre wiersze, to jest miły gest w ich stronę. Jest jednak jeden błąd w zdaniu " Jesteś ostatni przystanek", nie brzmi to dobrze. Powinieneś dodać tam słowo "JAK " . Nie wyłapałem więcej błędów. Wiersz nie jest bananalny, jak czasem bywa w utworach tego typu. Ma w sobie " to coś", artystyczną cząstkę, Wyczuwalna jest pewna "głębia" . Zastosowałeś fajną konstrukcję w utworze. Wykonałeś kawał bardzo dobrej roboty i oby tak dalej!!!

Pozdrawiam i życzę miłego dnia

Apollo - zabieg ten stosowałem już wcześniej, w całym cyklu - a wzięty jest od Roguckiego: jesteś, różowy krem na cieście - strasznie spodobało mi się, jak to brzmi. I pomimo tego, że wiem, że nie jest to specjalnie gramatycznie poprawne, to jednak nie zrezygnuję z tej formy. Po drugie - jesteś ostatnim przystankiem, dajmy na to sugerowałoby, nie wiem - całość w pewnym sensie, przywiązanie - w takiej formie jak ja to podałem, jest jakaś forma niegodzenia się na to. Prób walki - co w ostatecznym rozrachunku i tak oznacza to samo.

Nie musi Cię przekonywać moje tłumaczenie i pewnie nie przekonuje, niemniej ja nie dam się przekonać do innej formy - mimo, że razi. Musi być jakaś skaza

Aleksandrze - dziękuję serdecznie, tym bardziej, że choć po drugiej stronie barykady, to jednak jesteś imiennik adresatki

Ja - podobnie jak przedmówczyni - mam poważny problem ze zrozumieniem wiersza. Doceniam polot, wiele fraz jest interesujących, jednak jak dla mnie dość martwych. Weźmy choćby tę:
"nie trzeba było nam się przedstawiać, wśród
wszędobylskich pytań o poziom cukru.

Ten spadł jak na zawołanie z czwartego piętra
i roztrzaskał się o markizy sklepów".

Ciekawe nawiązanie do glikemii - krzywa cukrowa w odniesieniu do międzyludzkiej relacji. Wszystko fajnie, tylko... Co, u licha, miałoby to znaczyć? Jeśli cukier symbolizuje stopień zażyłości - to jego spadek informuje o rozścisleniu stosunków, końcu miłości. Ale dalej - jesteś ostatni przystanek - czyli po nim już nie będzie innych, zatem... Czym jest ów cukier? ( A na marginesie: fraza jest niestylistyczna, a z kolei Rudnickiego spełnia dzięki małemu przecinkowi warunek poprawności). Dość niejasna, choć efektowna, jest dla mnie również końcówka. W ogóle wiersz jest efektowny- ładnie żonglujesz wyobraźnią, słowa bystro płyną - ale czy nie za bardzo efekciarski, kosztem jasnego przekazu?

A rozumiesz przekaz, ajw, że się zapytam? Bo ja nie. I jak doceniam polot, swobodę sformułowań, tak przekazu nie łapię ;(

Nie wiem czy dobrze rozumiem, ale w końcu nie jest ważne czy dobrze, grunt, że trafia w moje zwoje mózgowe Dla mnie to rozmowa z kimś, kto jest bardzo ważny w życiu Autora.

Archipelagiem byłbym, gdyby nie pył gwiezdny
w odcieniu twoich powiek.

Według mnie jest tu nawiązanie do Hemingwaya "Nikt nie jest samotną wyspą, ale częścią lądu". Dla peela to magia spojrzenia sprawiła, ze nie jest rozbity na milion wysp, ale stał się jednym lądem.
Tytuł kojarzy mi się z berłem, jabłkiem, koroną i pierścieniem, a więc pozycją, władzą, jednością i związkiem. Być może Autor ma na myśli związek z ową osobą, która ma nad nim władzę, z którą czuje jedność.

Poziomy cukru to relacje, które raz są dobre, raz lecą na łeb na szyję. Ostatni przystanek sugeruje stałość uczuć, to, ze to uczucie po grób. Ale czy na pewno? Czy to nie jest tylko 'lep' na który peel nabiera, a ona udaje, ze wierzy i nie zadaje zbędnych pytań? Nie wiem. Dużo w tym związku codzienności, która jest tylko tłem i sytuacji, które ranią. Końcówka podpowiada mi, ze oni IDĄ razem przez życie (a może obok siebie?), a jeśli chcieliby wreszcie zatrzymać się i być TU i TERAZ lub uciec, tym, którzy na nich patrzą mogliby wywołać kwaśne komentarze (cytryna).

Oczywiście to taka wolna interpretacja, ale tak to rozumiem

Ojtam, ja jestem dziewczynką o małym rozumku, wiec popuściłam (jakkolwiek to brzmi) fantazję

Nie tędy droga żeby rozumieć to - konkretnie - co autor chciał dać. JA, o wiele bardziej cieszę się, kiedy przy okazji takiej interpretacji jak AJW - sam, jako autor, czegoś się o tekście uczę. W sensie spojrzenia na ten z innej, zupełnie odmiennej strony. Niemniej, Ty i Made nic nie wyczytaliście, co jest oczywiście zarzutem. Jednak nie skupiajmy się na tym, co autor - tylko co my, dzięki niej.

I nie wyprowadził, nie wyprowadził - ja impulsywny typ po prostu. A prostata się mnie - niestety, bądź stety - ima.

Nie jest ważne, czy 'strzelam' prawdziwymi nabojami czy ślepakami. Ja tak zrozumiałam, bo w tym wierszu odnalazłam to, co czasem czuję, a wiec odnalazłam siebie i chyba o to chodzi by CZUĆ, a nie rozumieć
A co Autor miał na myśli? A kogo to obchodzi, co czuł Mickiewicz pisząc 'Stepy Akermańskie'? Może był nawalony w trzy dupy i pisał co mu się we łbie uroiło. Nie musimy tego wiedzieć. Ważne, ze wiersz DZIAŁA

Trzeba mi było podejść do treści Twojego wiersza kilkakrotnie, by zrozumieć - mniej więcej; raczej więcej, w czym rzecz - w sumie nieco zawile podana, ale teraz na czasie, po to - by co zawiłe odplątać, po nitce dojść do kłębka.
Smutny Twój wiersz.
W zasadzie markizy sklepów powinny napawać optymizmem ze względu na nadzienie i kruche ciasteczko, ale jest ich tak duża wielorakość, że można pobłądzić i trafić ( niestety ) na coś niezjadalnego, nieprzyswajalnego.
Kiedy staje się nieprzyswajalne? Wtedy, gdy już tak smutno na wspomnienie ,, naszej wiosny ciepłe przechadzki ", które odpływają w niebyt wraz ze zmianami.
Szeleszczą gdzieś w umyśle jak celafan - piękny papier po prezencie otrzymanym i tak drogim Sercu, że to Serce wciąż drży i ofiarowuje, co najcenniejsze -
wiersz - akurat tym razem - o ostatnim przystanku.
Cała reszta to jedynie tło, nieme pytania, które i tak nie padną, bo po co...
Ech, przepraszam; chyba się zagalopowałam. ...
Wiersz dedykowany Oli; najlepiej ona sama odczyta jego treść.
I chociaż smutny; pokrzepia bardzo.
Jakoś tak.
Nielicznym udaje się taka sztuka.
Autorowi się udała. Nie słodzę.

Dla mnie wiersz jest dość prosty w odbiorze. Dwoje ludzi poznaje się w sanatorium dla cukrzyków (pytania o poziom cukru, wanilia i cynamon jako przyprawy zastępcze).
Zakochują się w sobie, co powoduje nagły spadek cukru w organizmach.
Chcą być razem jak najdłużej, więc wzajemnie obserwują stan swojego zdrowia (czy wzrok nie jest lepki, czy któreś nie przedawkowało...).
W przypadku nieprawidłowego poziomu insuliny szybko trzeba im podać ciastko lub herbatę z cytryną.
Miejscami trochę niegramatycznie, ale to poezja przecież, więc wolność i swoboda

Oczywiście, że bez podpowiedzi odczytywałam; co za przyjemność na wstępie - szukać ratunku u Autora?
Napisał zakamuflowane trochę, to fakt, ale lubię wyzwania; insygnia jako pojęcie nie jest mi obce, bo moja umiłowana święta akurat je w życiu dzierżyła i to królewskie, więc tym bardziej chciało mi się ten orzech rozgryzać, jako że w tytule...
Na stuprocentowe podobieństwo przypadków wiadomych sobie i cukrowi; jak się nimi przesiąknie - są, jakby podane na tacy i już łatwiejsze do odczytania.
Tylkoś mnie zaskoczył wyjaśnieniem, co do dedykacji...
Dobrego wieczoru i lata całego.

Blaszko - upraszczasz znacznie. Wręcz sprowadzasz do samych słów,a nie tego co się z nimi wiąże.

Made - zapraszam do poprzednich, może tam? Jeśli tak, zostaw ślad.

Victorio - tym większa szczęście, że to zależy od gustu czytającego. Dziękuję za tak miel słowa.
Podobnie Adeli.

Kurde - człowiek jest tu już chyba z 5 lat, dawno nie zaglądał, a tu taki ruch pod tekstem - to cholernie uprzejme z Waszej strony, choć żadne z Was mnie raczej nie pamięta z poprzednich tekstów tutaj