Pusta szklanka na stole, popielniczka z petami
(jeszcze ciepłe, ze szminką na kremowym ustniku).

Susz w wazonie i udko na talerzu opodal.
Radio stare przeboje sączy z ciemnych głośników

ponad hałas ulicy. Plamki krwi porzucone
psują biel falujących w oku okna firanek.

Karton mleka na blacie, za to kawa na ziemi.
Przy blond głowie, we włosach rozsypana czerń ziaren.

Drzwi otwarte nieznacznie, klamka chyli się jeszcze.
W progu płaszcz, dżins i półbut. Pastowany, że podziw.

Światło bawi się cieniem, choć dzień jeszcze jest młody,
jakby wciąż się dziwiło,
chciało krzyczeć - wychodzi!