W sobotę rano żona znowu opowiedziała mi swój sen. Ona w tych snach ma zawsze około trzydziestki i śnią się jej zdarzenia właściwe trzydziestolatkom. Moje sny, dość rzadkie, nie dotyczą przeszłości, wręcz przeciwnie – dręczą mnie zmory bieżące, najdalej z minionego tygodnia.
Żona kończy każdą relację o swoich snach niezmiennym pytaniem: co to może znaczyć?
Odpowiadam, zgodnie z prawdą, że nie wiem. A skąd miałbym wiedzieć? Tym bardziej, że jej sny są dziwne, pełne zaskakujących wydarzeń i zwrotów akcji. Przy czym żona jest niezmiennie bojaźliwą bohaterką wydarzeń, wobec czyhających na nią rozmaitych niebezpieczeństw.
    Więc z piątku na sobotę śniła o zgubionym, srebrnym pierścionku, który otrzymała pod choinkę.  Nie miałem pojęcia co to może znaczyć, na co żona oświadczyła, że przecież sen był o biżuterii, a gdy śni się biżuteria – to nieszczęście jest gotowe. Zaraz troskliwie zadzwoniła do obydwu naszych synów pytając, czy wszystko u nich jest w porządku. Po rozmowie narzekała, że na pewno nie mówią jej całej prawdy, bo nie chcą jej martwić. Robili wrażenie jakichś niewyraźnych i odpowiadali na jej pytania zdawkowo. Młody mąż nękany przez telefon, o szóstej rano w sobotę, ma prawo być niewyraźny - zaoponowałem, ale nie trafiło to żonie do przekonania. Usłyszałem, że jestem wyzuty z uczuć, bo przecież dzwoniła do nich matka.

   Aż wreszcie ja także doczekałem się snu przenoszącego mnie do przeszłości i wspaniałych lat studenckich. Leżałem sobie na tapczanie w moim akademickim pokoiku i wspominałem studentkę, którą poznałem na wczorajszym fajfie. Była obdarzona urodą bez żadnego umiaru i na dodatek wiedziała jak jej używać. Mieszkała w akademiku, po przeciwnej stronie ulicy. Dała mi pewne nadzieje na to, na co każdy student, bez wyjątku, ma permanentną ochotę, więc moja wyobraźnia używała sobie bez ograniczeń. Pod wpływem tych myśli coś drgnęło w mojej piżamie i zaczęło rosnąć bez żadnego sensu i umiaru.
Wyszło spod kołdry i rosło sobie dalej po podłodze, do okna, potem na zewnątrz po rynnie, na trawnik, przez ulicę. Potem skrycie minęło wiecznie podejrzliwą portierkę w żeńskim akademiku, szybko wspięło się po schodach, na drugie piętro i przez uchylone niefrasobliwie drzwi wsunęło do pokoju 210. I kiedy bez wahania wspięło się do łóżka mojej urodziwej studentki – zadzwonił tramwaj!!!
Wpadłem w panikę i zacząłem najszybciej jak mogłem ściągać najważniejszy fragment własnego ciała. Nawijałem go jak linę na dłoń i łokieć, wrzeszcząc na kumpla, żeby mi pomógł.
I ten wrzask mnie obudził.
Żona długo i z troską pytała co mi się śniło, ale kiedy wreszcie niechętnie jej swój sen opowiedziałem, zauważyła z przekąsem, że koloryzuję, bo co jak co, ale mnie nic takiego zdarzyć się nie mogło. A jej pierścionek się znalazł! I cały sen na nic.