- Jas­na cho­lera! – po­wie­działa pa­ni Groober flegmatycznie u­nosząc wiekowe ciało z kwiecis­tej ka­napy. Jedną dłoń ułożyła na obo­lałych ple­cach, jak gdy­by mogła pochwa­lić się „ręką, która leczy”. Siedem­dziesięciolet­niej ko­biecie już przys­toi narze­kać, więc ro­biła to be­zus­tannie. Nie zważała przy tym na opi­nię wścib­skich sąsiadek, które całymi dniami pat­ro­lowały uli­ce. Uważała je za gor­sze od szwab­skich szpic­li, o których słyszała z opo­wieści ma­musi. Wy­jechały bo­wiem pod­czas woj­ny do Lon­dy­nu i choć trud­no jest za­pom­nieć o przeszłości, w no­wym kra­ju po­woli odżyły.
   Ciężki jest los Żyda. Nie ma swo­jego miej­sca. Jest z kąta w kąt przerzu­cany. Mniej­szość na­rodo­wa – po­wiadają i nikt nie pa­mięta o tym, co naj­ważniej­sze. To tyl­ko człowiek. Żad­ne zag­rożenie dla gos­po­dar­ki, czy złodziej. Człowiek.
   Stanęła w roz­kro­ku i wy­kony­wała dziw­ne ma­new­ry, które praw­do­podob­nie miały za za­danie ulżyć w bólu. Krzy­wiła się przy tym niez­mier­nie, jak­by tym ges­tem nap­ra­wiała całe zło świata. Po­woli ub­rała się w błękitną su­kienkę, która ideal­nie pa­sowała do si­wiuteńkich włosów przyk­ry­tych słom­ko­wym ka­peluszem. Pop­ra­wiła og­romne oku­lary, dzięki cze­mu spoj­rze­nie na­bierało niepow­tarzal­ne­go wy­razu i wyszła do og­ro­du. Do­biegał stamtąd śpiew jej własnych ptaków szy­bujących po prywatnym niebie. Cu­dow­ne uczu­cie, mieć coś na wyłączność. Po­let­ko, na którym na­wet po­midor wschodzi.
   Pa­ni Groober nie na­leżała do osób nad­gorli­wych. Ro­biła tyl­ko ty­le, ile star­czało jej sił i chęci. Nig­dy nie dbała o sztuczne kon­we­nan­se, więc zda­nie sąsiadów w ogóle ją nie in­te­reso­wało. Cały ogród wyglądał dość chaotycznie jak na an­giel­skie stan­dardy. Kwiaty w tym sa­mym miej­scu, gdzie grządki warzywne, także ciężko było odróżnić początek i ko­niec ra­baty. Pielęgno­wała i doglądała jak co dzień nie­chluj­nie przys­trzyżony par­kan oraz in­ne wy­bujałe klom­by. Pochy­lona zbierała słod­kie trus­kawki, a pal­ce miała czer­wo­ne od aro­matyczne­go so­ku. Usłyszała szmer niez­na­nego pochodze­nia. Pod­niosła głowę, by doj­rzeć przechod­nia. Jej oczy nie zdążyły za­rejes­tro­wać ob­ra­zu. Po­toczyły się wraz z głową w stronę kwiet­ni­ka.
   Ciężko so­bie wyob­ra­zić po­rusze­nie sąsied­nich szpiclów, gdy zo­baczyły ciem­noskóre­go zabójcę wy­machujące­go maczetą. Krzyczał coś w swoim języ­ku, jak­by apel do zgro­madzo­nych, jed­nak nikt go nie zro­zumiał. Od­szedł wol­nym kro­kiem trzy­mając wi­sior pa­ni Groober z niewielką sreb­rną gwiazdą.

***

  Plotka głosiła, że starsza kobieta straciła głowę dla muzułmanina - dosłownie.