Krótko i pięknie. Takie wiersze pokazują, że im mniej tym więcej. Oszczędność słowa czasami wyraża więcej niż jego nadmiar.
Zgrzyta mi tu tylko jedno:


Ale myślę i myślę i nie mam pojęcia jakby to napisać, żeby sens był ten sam, tylko brzmienie troszkę inne.
To jednak tylko taka mała dygresja, bo ogólnie pozostaję pod wrażeniem

Pozdrawiam!

Hmm... Powiem Ci Ghost, że całkiem ciekawe rozwiązanie tutaj podsunąłeś. Pochylenie głowy kojarzy się z oddawaniem szacunku lub czci, dzięki temu ten wers nabiera wyraźniejszego znaczenia. Jest mocniejszy w przekazie.
Oczywiście my tu sobie pitu-pitu na temat wiersza, a i tak przecież jego przekaz i forma zależy od Autorki/Autora

Masz rację, faith

Zawędrowałem tu kolejny raz i zastanawiam się, czy w ostatnim wersie

słowo "własne" jest niezbędne.
Chętnie zastąpiłbym je jakimś czasownikiem

Czasownikiem? Intrygujące... bo mi nic prócz przymiotników nie przychodzi do głowy. Ale jak już sobie tak hulamy, bez opieki Autora, po tym wierszu wszyscy, to chętnie zobaczę przykład Bo rzeczywiście, słowo własne wcale nie jest niezbędne. Ja widzę tu może jakiś kolor, odcień, fakturę...?
Zajrzę tu jeszcze, bo jestem bardzo ciekawa opinii Twórcy

Pozdrawiam!

Jestem tutaj z Wami od wczoraj, z wielką uwagą śledzę wszystkie komentarze.
Dziękuję Wam za refleksje, wskazówki, za czas

Macie rację, trzeci wers można skorygować
Wiolin, Twoja sugestia najtrafniej ujmuje sens.
Pochylenie głowy również jest ciekawą propozycją, ale nie gra mi pochylenie głowy przed progiem (bólu). Ważne jest tu jego przekraczanie.

Kamyczku, mogłoby być i tak. Podoba mi się. Ale mimo to potrzebuję tu dopowiedzenia.

Ghost - writer, Faith > słowo "własne" rzeczywiście nie jest tu konieczne, ale miało na celu określenie, że łzy są moje, w odróżnieniu od skóry.

Jeszcze raz bardzo Wam dziękuję.
Ogromnie mi miło, że pochylacie się tu ze mną nad tymi słowami.
Pozdrawiam!