Żył sobie kiedyś pies, który raz niejeden
autobusem je-hau dokądś.
Czy zdążał właśnie tam za chlebem,
sam taką wiedzę chciałby posiąść.
 
A gdy się zepsuł wóz, zwierzak wnet wysiadał
i z miejsca p-hau go bez narzekań,
bo, chociaż była zeń łamaga,
mniejszy to dramat niż kaleka.
 
Zły potem wdy-hau smród, kiedy bus zakopcił,
o ile silnik ruszył znowu,
pretensji jednak też nie rościł
mimo ilości tego smrodu.
 
Czas wreszcie przyznać to, czego nikt nie powie
w mojej hau-turze z internetu:
pies takich wypraw nie był godzien,
wciąż jeździł bowiem bez biletu.