Do Wiolina!

Odbieram wiersz jako opis poranka na pętli tramwajowej. Oto budzi się dzień w pięknym słońcu, a ci, którym było żal na taksówkę, muszą wytrzymać rosnącą temperaturę :-). Tylko co z tym buszowaniem, nie mają na bilet ? . Opheliac już wyłowiła perełkę z tego tekstu - są to tramwaje, wijące sobie gniazdko. W tym kontekście tytuł nie bardzo mi pasuje do wiersza, ale pewnie Autor uchyli rąbka tajemnicy, dlaczego akurat taki.
Ogólnie wiersz jest bardzo radosny i słoneczny, choć nie do końca dla mnie zrozumiały, dlatego wstrzymuję się z oceną, co napisała
palcia

P.S. Przyszło mi do głowy, że to wszystko jest widoczne od strony księżyca, to on jest obserwatorem i narratorem w wierszu? I guess;p

mam te same odczucia co Zola. poza tym pobuszowałeś i to nieźle, a



rozwaliło mnie

choć i tu zmieniłbym szyk: tramwaje na pętli uwiły gniazdo, albo: na pętli gniazdo uwiły tramwaje.... może? ech.

pozdrawiam

Urokliwie, Wiolinie. Nie byłabym tak rygorystyczna w kwestii inwersji, zwłaszcza w ostatnim wersie. Wysunięcie na pierwszą pozycję podmiotu "tramwaje" odbiera przenośni cudny element zaskoczenia. Inwersja podkreśla tu niezwykłość metafory, zatem wydaje się jak najbardziej użyta celowo i sensownie. Ta z polami buszującymi w zbożu - podobnie. Bardzo udana zabawa tytułem powieści J.D.Salingera. A tak w ogóle jesteś Królem Metafory. Niezwykła wyobraźnia, niesamowite skojarzenia z jasnym, czystm efektem, zrozumiałe nawet dla mniej obytych z poezją.

- jakiż to wymowny obraz, jaka elegancja pomysłu, że ja - dość ślepa na uroki natury - widzę werżnięte między stoki pagórków niebieskości, chmury odbite w stojących jeziorach.

Bardzo, bardzo mi się podobało.

Witaj Wiolinie

Znowu śpiewasz - jedynie w swoim stylu. Jako jeden z nielicznych na tym portalu wiesz jak używać inwersje i trzymać je w konwencji cały wiersz- od początku do końca. I zawsze u Ciebie jest coś nowego - nigdy nie czytam tego ''co już było'.
Śpiewaj, śpiewaj, śpiewaj .
Pozdrawiam i jak zwykle odchodzę syta.

Pozdrawiam!!!

Wiersz, który skutecznie opiera się szarości. Cudowne są te inwersje. Myślę, że gdybyś w jakiś sposób uporządkował ten tekst nie byłoby już tak pięknie, a tak aż chce się oddychać Twoim wierszem.. Zauroczona na maxa, pozdrawiam

Bardzo oszczędnie gospodarujesz słowem, dla mnie jednak zbyt spartańsko - malujesz wywołując euforię: czytam komentarze bardziej jak słodkie - ja zdziwiony, może nawet rozdziawiony... Wybacz, ale muszę się jeszcze dużo nauczyć. Pozdrawiam ciepło.

I tytuł, i treść świetne.

Bardzo fajny wiersz, trochę nie w moim stylu, bo sam pisze, ale te opisy itp sprawiają, że jestem oczarowany