Bardzo mi się podoba wiersz po pierwszym kontakcie z nim. Zostawiam na razie odcisk łapki, że byłam i czytałam, ale wrócę i rozwinę się bardziej.

Tymczasem pozdrawiam

Bożeno, pewnie, zapraszam

Ananke, nie byłbym zdziwiony, gdyby zarówno czegoś brakowało jak i czegoś było za dużo.

Pozdrawiam

dark_kid, dzięki za ślady bytności
pozdrawiam również

Brakuje mi słów przy Twoim wierszu. Wszystkie wydają się dziwnie małe i bezsensowne i wcale nie wyrażają tego, co faktycznie odczuwam podczas czytania.

Mnie się ten wiersz wydaje taki poszarpany, porozrywany w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Tyle tu różnych myśli, obrazów jakby rzutem na taśmę podanych czytelnikowi. Dostrzegam też pewien porządek w tym pozornym chaosie słownym czy też myślowym.

Kursywy mogłyby w gruncie rzeczy stanowić odrębny tekst, mimo to ładnie się komponują z całością. Tworzą całość z pozostałymi wersami.

Ostatnia cząstka jest dla mnie takim podsumowaniem poprzednich, a ostatnia kursywa bardzo zapada w pamięć, jak i ta wygrzebana trupia główka, która ma posłużyć za przykład. I jeszcze ego, wybujałe, oświecone, ale jakby nie do końca świadome wrastania i wzrastania, mimo to próbuje narzucać pewien sposób bycia, rozumowania czy postępowania. Ciężko z nim walczyć, polemizować, mimo to trzeba podejmować próby. Uczyć się być, komponować z tym, co wokół

Tekst jak szkic, dopracowany, uszczegółowiony. Dla mnie piękny i wystarczający.

Jedno miejsce mnie nieco uwiera albo zastanawia raczej:



Tutaj mam dylemat, czy mnie jako zaimek potraktowałeś czy dwojako, jako coś pomiętego również. Bo jeśli dwojako, to nie wiem, czy nie postawiłabym przecinka po. Jest wtedy fajna, choć malutka gra brzmieniem. A jeśli jako zaimek tylko i wyłącznie, to nie wiem czy nie zmieniłabym szyku na chcąc mnie, chyba, że celowo mnie jest zaakcentowane w taki sposób. Pewnie celowo, ale mogę sobie podywagować przecież

Pozdrowienia