Schreiberka przed każdym porodem, do którego ją przywożono, wypijała szklankę wódki. Była rzeczowa, przy tym głęboko wyciszona. Ten spokój doceniał wówczas każdy, kto przebywał w jej otoczeniu. Gdy zdenerwowani mężczyźni prosili ją o natychmiastowy wyjazd do Kwiatkowa, oddalonego od Lelkowa dwa kilometry, do rodzących kobiet, odpowiadała spokojnie: dużo czasu jeszcze. O takich kobietach mówi się – ciekawa. Założyła po wojnie w Lelkowie także piekarnię. Prawdziwa pani swego domu, swych zwierząt, dzieci, tego za co wzięła odpowiedzialność.

Czym Schreiberka zajmowała się po wojnie? Zapewne tym, czym przed wojną. Zachowała jakimś cudem srebrne sztućce, łyżeczki. Odświeżała je przed Świętami Wielkanocnymi. Widelce z długimi ząbkami czyściła uważnie w miejscach trudno dostępnych, aż z niemal czarnego koloru zapomnienia i braku odświętnych okazji do bycia z rodziną – wyłaniała się srebrzysta biel, drobnolistna, z maleńkimi kwiatami pod kciukiem i palcem wskazującym.

Prababcia Katarzyna w tym czasie wymywała wszystkie garnki po bokach, aby nie pozostało na nich śladu mięsa, rosołu, słowem – gotowanego mięsa. Nakłuwała uważnie szynki do wędzenia, na haczyki. Przygotowywała uprzednio drewno bukowe. Widzę jej drobną postać, z cieniutkim warkoczem nad głową, jak korona. Gdy zmęczona irytowała się, Jan szeptał jej zawsze kojąco Kaśko, spokojnie.. Był przy niej, gdy umierały dzieci, gdy tłukło się przez przypadek szkło, gdy świat wydawał się pustką bez tej jedynej, ukochanej twarzy. Zaraz po Świętach trzeba było zabrać się za ogród, bób smakuje identycznie na całym świecie. Odtwarzam ich życie, toczące się obok mojego, dyskretnie, niepostrzeżenie.

Schreiberka pięknie się uśmiechała. Rozczulająca. Dlaczego? Anastazja siedziała wtedy w pokoju, gdy jej córka wróciła z jajkami.
- Jej, to już drugi raz dziś. Wyobraź sobie, Naste, że znowu się niosą… Wiesz, bo ja wczoraj poszłam do nich, pogłaskałam je po piórkach, porozmawiałam z nimi, poprosiłam, żeby się niosły, bo Święta idą.. Widocznie posłuchały.