Oplótł już porannego olbrzyma, wzorem serpentyny spłynął wzdłuż jego owalu. Przez spojówki przebiła się, niczym kohorta żołnierzy, iskra światła - życiowa energia. Jego moc objawiała się trzepotem skrzydeł, które wykorzystując opór powietrza, unosiły go nad światem. Widok z lotu ptaka był czymś, co ludziom spędzało sen z powiek, czymś, co widzieli w swojej wyobraźni, czymś, czym pragnęli zawładnąć. Władza nad planetą okazała sie niewystarczająca. Chcieli więcej - chcieli przestworzy. Na szczęście ludzie nie mają skrzydeł. 

Czasami czuł się jak samotny wojownik na nieskończenie wielkiej, błękitnej połaci wolności. Zwinnym ruchem przecinał gęstwinę powietrza, którą po chwili kołtuny chmur, w roli budowniczych, zasklepiły lazurową masą. 

Czasami jednak czuł, że jest elementem pewnej struktury. Struktury złożonej z innych dziobów i skrzydeł. Będąc jej częścią szybował zgodnie z zasadami ptasiego tanga, któremu przygrywa wiatr, a słońce i księżyc wybijają odpowiedni rytm. Tak upływał dzień po dniu. Tak wyglądała wolność. 

Powiadają, że ludzie dopięli swego. Że latają. Że lśniący potwór zagłusza wietrzną melodię, rozbija chmury, ćwiartuje świat. Ale to nie jest wolność. To tylko obsesja władzy. 

Na szczęście jego oczy już tego nie widziały.