Zasunął brązowe żaluzje swojej przytulnej pustelni, by móc w samotności delektować się smakiem niedzielnego poranka. Usiadł w staroświeckim fotelu, który kupił na wyprzedaży. Niemarnowanie pieniędzy – przydatna cecha w kole światowego konsumpcjonizmu. Przydatna, prawda?

Wziął w ręce wczorajszą gazetę – chaos liter i zdjęć mających odwrócić uwagę od sensu czegokolwiek. Czerwony nagłówek na pierwszej stronie – to on przykuł jego wzrok. Nic dziwnego, taki był zamiar, a on, jak każdy więzień dzisiejszego wolnego świata mu się poddał. Każdy, prawda?

„Nowa Wojna”
Tylko tyle. Nieprzyjemne wyrażenie. Krwawa sytuacja w Afryce niczym ten nagłówek ociekający czerwoną farbą została zamknięta w dwóch banalnych, emocjonalnych w swej bezemocjonalności słowach. Okrutny dziennikarz zmieścił czterdzieści tysięcy ofiar w tym skąpym wyrażeniu. Niemożliwość, prawda?

Czarne oczy dziecka – lustra przy nich są oszustami ukazującymi świat takim, jakim chcemy widzieć. Nienawidził tego kogoś mieszkającego w smutnych źrenicach zakrwawionej dziewczynki. Ta stabilność, ta wyuczona grzeczność. Obrzydliwe, prawda?

Zacisnął pięść – za długie paznokcie wbiły się w jego delikatną skórę. Spadająca kropla czerwonego płynu. Nienawiść zmarszczyła jego brwi, a dziecko-buntownik przygryzło zbielałą wargę unoszącą się w kontestacyjnym grymasie. Był gotowy stanąć i ogłosić światu swoje zaistnienie, obwieścić żywot, któremu bezsens nadał w końcu nutę znaczenia. Był gotowy, prawda?

Powstanie. Zaprzeczy. Przeciwstawi. Podniesie głos. Zbuntuje się i…

I co?

Dobrnął do końca artykułu zakończonego przeciętnej wielkości kropką. Odłożył gazetę na dębowym stoliku służący mu od lat. Wziął łyk różanej herbaty – jego ulubionej – i uśmiechnął się mimowolnie do porcelanowej filiżanki niczym do starego przyjaciela. Chyba o czymś zapomniał – jak natrętna mucha w upalny letni dzień wspomnienie zapomnianego uderzało w jego głowę. Skoro otchłań niepamięci pochłonęła tę myśl, nie miała ona żadnej wagi.
Nie miała, prawda?