On, ona i czas to trójkąt bynajmniej nierównoboczny.
Konrad był jednym z najlepszych korespondentów z jakimi miała do czynienia jego stacja podczas wszystkich lat istnienia. Docierał do każdej informacji jako pierwszy i były to informacje najbardziej rzetelne, a przy tym - co chyba najtrudniejsze - zdobyte w sposób nie naruszający żadnych praw. On zresztą nigdy nie naginał zasad. Prawie nigdy.
Był zakochany w Matyldzie od dnia, w którym pierwszy raz ją zobaczył. Miał jej zdjęcia zawsze przy sobie i zawsze po lewej stronie, od serca, ale nie mógł sobie przypomnieć kiedy ostatnio rozmawiali. Może gdyby się zastanowił...
Czasu nie da się zadedykować. Czas poświęca się często komuś, o czyim istnieniu prawie się nie wie. On świadomie cały czas jaki posiadał i jaki mógłby posiadać zapisałby Matyldzie, ale podświadomie to, co robił, sprowadzało jej jakiekolwiek uczestniczenie w jego życiu do niezbędnego minimum. Czasem tego żałował.
Była pierwsza. I ostatnia, bo po niej nie miał już żadnej. Bycie jedyną chyba daje prawo do poczucia wyjątkowości, prawda? Prawo do przekonania o tym, że zawsze będą dla siebie. No zawsze.
Matylda jednak jeśli już coś czuła zawsze, to jego nieobecność. Skrawki obecności: bilety, książki, krawaty czy wizytówki firm, dla których czas miał, porozrzucane po mieszkaniu to nie powód, by stwierdzić, że mieszkanie jest ich. Zazwyczaj była w nim tylko ona. Mijali się w przedpokoju i nigdy nie wysiedli razem z samochodu, podrzucając się jedynie na lotniska, pod szkoły i sklepy.
Matylda chciałaby umieć go czasami nienawidzić. Albo chociaż nie lubić. Nawet nie za to, że nigdy go nie było, ale za to, że tego nie zauważał. Tak jej się przynajmniej wydawało.
Najważniejsza, tak? Matylda przeszkadzała. Matyldę kochało się miłością bezwarunkową i na tyle oczywistą, by jej nie trzeba było okazywać. Ona kochała bardzo podobnie - cicho i mocno. Wstydziła się powiedzieć, czego chce i czego jej brakuje. Tylko raz zdobyła się na odwagę, by poprosić o coś, co wymagałoby jego obecności:
-Zaśpiewaj mi, tato.