Romantycznie u ciebie, bardzo. Pejzaże takie listopadowe, już. To prawda, że jesień motywuje do twórczości. Zwłaszcza, kiedy u boku leży przepiękna muza.
Pozdrawiam, ☺️

Krótko, a jak pięknie i poetycko. Można poczuć na twarzy ciepło gasnącego już słońca i chłody wieczorów, które tak dobrze spędza się we dwójkę.
Druga strofa bardzo leśmianowska, swoją drogą uwielbiam wiersz, do którego się odnosisz.
Twój bardzo mi się podoba, mam jedynie zastrzeżenie takie, jak w poprzednim komentarzu. Uważam za zbędne wprowadzanie kursywy do neologizmów, bo one bardzo ładnie komponują się tu z całością, no ale to kwestia gustu

Pozdrawiam!

Skąd wiedziałaś, że kocham wrzesień, Moniko?
Tu ujrzałem kochanie wtulone w wrześniowe ciepło, już nie tak intensywne jak latem, ale nadal wyczuwalne, bo jesień to magiczna pora rozrachunków: patrzymy wstecz, pytając się, ile w życiu się nam udało, co straciliśmy, jakie są perspektywy na przyszłość.

We wrześniu jest zawsze spokój - to nie pora lipcowych burz i nawałnic, to pora lekkiego wyciszenia, cofnięcia się w głąb siebie, by zobaczyć lśnienie.

I jak w tym wierszu, poczuć, czym jest kochanie.
I ten posmak pewności, że to będzie trwać i trwać

bardzo ciekawa miniatura, lekko i romantycznie. Pozdrawiam ( :

Za Faith, co do kursywy w słowie "wierszysz", jest naprawdę niepotrzebna i tylko rozprasza.