lekki patos się wkradł- ale czuje się, że autor z miastem mocno związany- pozdrawiam

A ja myślę, że patos nie jest tutaj przypadkowy. Zazwyczaj się czepiam, jeśli gdzieś występuje, ale wydaje mi się, że tutaj jest na miejscu i nie razi, a to dlatego, że wkomponowuje się w płynność wiersza i jego tematykę. Czuje, że użyłeś go tutaj z rozmysłem i świadomościa.
Jak już wspomniałam, bardzo gładko płynie się przez wersy, piszesz tak, że z łatwością można sobie wszystko wyobrazić, obrazy niemal same ukazują się przed oczami.
Mam jedynie zastrzeżenie do braku interpunkcji i wielkich liter. Uważam, że jest to na tyle klasyczny wiersz, że mogłyby się one tutaj znaleźć.


Mam ogromny sentyment do Zielonej Góry, miałam to szczęście, by przez chwilę mieszkać w tym mieście i zawsze wspominam je z uśmiechem, Twoj wiersz sprawił, że mogłam znów przespacerować się jego ulicami

Pozdrawiam!

W pierwszej zwrotce - drugi i ostatni wers - "przystrojone" czy "przystrojona"? A tak poza tym wiersz poukładany. Co do patosu, to tak jak przedmówcy trudno go uniknąć przy takim dziele. On jest wpisany w krwioobieg tej kompozycji. Zielona Góra, Zieloną Górą (nic jej nie ujmując), a gdyby to było o Warszawie? Wpadalibyśmy co i rusz i wychodzili z patosu. Pozdrawiam,

Brawo dla patrioty lokalnego

To tak jak ja moje

Hrabio,
Bardzo melodyjnie i płynnie.
Pozdrawiam

Byłam, piękne miasto. Trzeba chwalić swoje, więc jestem za (w żadnym razie nie przeciw )
Pozdrawiam

ogólnie jest dobrze, podoba mi się bardziej od trzeciej strofy, uważam, że początek, lekko przegadany, przez natłok słów i stanów emocji, gubię obrazy, a wystarczy trochę pozmieniać, okroić, dokonałem lekkiej korekty w celu wyklarowania scen. Pozdrawiam ( :

wciąż cie­bie widzę w prze­świ­cie okien
stu­barw­ny kwie­cie

ce­gla­ne mury sta­rych ka­mie­nic
zatrzymane w krę­tych ulicz­kach
są świa­tło­cie­niem
pa­ję­czyn szwem ten aba­kan tkany

dymy z ko­mi­nów rwe­tes po­dwó­rzy
wy­sta­wy skle­pów pełne to­wa­rów
coś się bu­du­je a coś się burzy

z lekka skrzy­wio­na wieża ra­tu­sza
winna la­to­rośl i wo­do­try­ski
ulicz­ny ja­zgot par­ko­wa głu­sza
Zie­lo­na Góro tyś dla mnie wszyst­kim

hen ponad domy smu­kłe świą­ty­nie
a w ryn­nach da­chów pta­sie wrzą trele
emocje to­pio­ne w winie
nie­wie­le jest takich miast


łezką sta­ro­ści z wolna pły­ną­cą
pa­trzę przez szybę gdzieś tam z da­le­ka
śmie­je się do mnie pro­mien­ne słoń­ce

szyba w pro­fi­lu choć nie­do­my­ta
za­wias zbyt gło­śno skrzy­pi w oście­ży
ręce roz­kła­dam i choć nie chwy­tam
ko­cham cię gro­dzie