Jak tak siedzieliśmy w tramwaju — on naprzeciwko mnie, po drugiej stronie wagonu — myślałem akurat, że coś bym zjadł. I zobaczyłem, że ma naprawdę ładne rysy twarzy, delikatne, ale takie... z jajem. No może nie, ale był przystojny i bardzo przystojnie zerkał do telefonu, ukrywając się tajemniczo pod czarną grzywą.

Nagle zaczął wyjmować spomiędzy nóg powoli, ostrożnie, z ociąganiem: fullcap, niedorzecznie kolorowy.

Idę w takim razie dalej z moim wzrokiem,  węszę, obserwuję.. I zobaczyłem drugiego! Tak szybko jak tamten zniknął, pojawił się drugi, przystojniejszy, jeszcze bardziej urokliwie spogląda w okno niż tamten w telefon. Już podejrzliwie patrzę, czy aby czegoś zaraz nie wyjmie, czymś mnie nie odrzuci, nie obrzydzi, czy nie wyjmie deskorolki, albo, co gorsza, nie okaże się, że nosi dresy, obwisłe, prawie szurające po ziemi, wieśniackie...

Wysiadł, ale kroczył w kierunku wyjścia dziwnie kołysząc się na boki, na ugiętych kolanach, jak małpa z osiedla. W sumie to wychodzi na to samo.

Więc dalej już zajmowałem się tylko światem za oknem.

***

Jak już sobie go upatrzyłem, od razu go osaczyłem swoim wzrokiem. A tylko by spróbował odwrócić się ode mnie, to nic nie dało. Bo ja ciągle go nękałem, byleby odwzajemnił spojrzenie. Skręcił trochę, przeszedł w drugą stronę, to ja z lewej i z prawej otaczałem go bystrym, lecz dyskretnym (?) wzrokiem.

Spojrzał się!      

A więc wiem już, kiedy, gdzie i z kim ma wykłady, o której godzinie przychodzi na uczelnię, o której wychodzi. A robi tak codziennie, wchodzi, trochę stoi pod salą, wychodzi. Jakby nic poza tym. I je, rozmawia, chodzi, istnieje, a wciąż nie spogląda.

***

— A tak właściwie to co z tym twoim?

— Z moim chłopakiem? Ciągle go obserwuję.

— Aha...

— Wiesz, nie żeby coś, ale to jest zawsze coś zajmującego. Nie mamy wspólnych znajomych, to nawet nie mogę go zaprosić, ale pracuję nad tym...

...w sumie nic dziwnego,  to jest śmieszne, ale taki mam nawyk. Trzeba przecież gdzieś podziać te oczy, to zainteresowanie.