pani na Zatoniu*

wyśniona w czwartej kwarcie

wspomnieniem powracasz do mnie

w myślach na jawie i we śnie

do tych cudownych chwil

spędzonych wspólnie z tobą

słodkich uroczych wieczorów

rozkosznych doznań i uniesień

pośród księżycowych nocy

kochanie…

zniewalający blask twoich oczu

tańczące w nich powabne iskierki

świt słońca z rosą jutrzenki

wciąż jeszcze pamiętam

motyla tańczącego pośród kwiecia

szukającego słodkiego nektaru

naszych ust w zaplątanych ciałach

wśród zielonych łąk ptasiego trelu

kochanie…

zawsze będziesz w moich myślach

w świątyni duszy serca

w tych wizualnych obrazach

poświaty gwiazd w wodnych nimfach

w powiewach majowego wiatru

w pachnących konwaliach i bzach

miłość do ciebie nie wygasła

nowe rozpala iskry zmysłowego ogniska

* Księżnej Dorocie de Talleyrand-Périgord